________________
૧૪૨
કવિનાં કથાર એક માણસની નજર ખૂબ તીણી હતી. એણે જોઈ લીધું કે આ ચેાર છે, અને તેથી જ આટલી સુંદર ઘેડીને લઈને કિનારે કિનારે ચાલે છે. જરૂર આ ઘોડી ચેરીની જ હોવી જોઈએ. આ પ્રમાણે વિચારીને એ એની પાસે ગયે અને બાલ્યા: “ઘડી કોની છે?”
ચેરે કહ્યું : “મારી છે.”
આને વેચવી છે? » “હા, વેચવા માટે તે લા છું”
સારુ, તે એની કિંમત શું ?”
આ સવાલ સાભળીને ચોર વિમાસણમાં પડી ગયો. ઘડી ક ઈ એની ખરીદેલી ન હતી, અને એના વડવાઓએ પણ ક્યારેય આવી ઘેાડી ખરીદી નહોતી ખરી રીતે તો એ ચેરીને જ માલ હતો. એ ઘડીની ચેચે કિંમત કહે વામાં અસમર્થ થઈ ગયે; પણ ચુપ રહેવાથી પણ કામ ચાલે એમ ન હતું. એટલે કંઈક વિચાર કરીને એણે અમુક કિંમત કહી દીધી.
કિંમત સાંભળીને ખરીદનાર સમજી ગયે કે આના બાપ દાદાએ પણ ક્યારેય ઘડી રાખી નથી! ખરી રીતે આ ચોરીને જ માલ છે. છતાં ખરીદનારે ગભીર બનીને કઃ “કિંમત તો ઘણું વધારે છે, પણ ઘોડી સુંદર છે, એટલે કિંમતની મને ચિંતા નથી. પણ હું એ જોવા માગું છે કે એ જેવી દેખાવમાં સુંદર છે, એવી ચાલમાં પણ સુંદર છે કે નહીં?”
ચેરે કહ્યું : “બહુ સારું. એની ઉપર બેસીને એની ચાલ જોઈ હૈ.”
