________________
૨૭
ફિવિછરાં કથારને
નગરના નિવાસીઓ ઉપરને આવો આકરે કટાક્ષ સાંભળીને રાજાનું માથું શરમને લીધે ઝૂકી ગયું. એણે કહ્યું : “અરે ભાઈ, કેમ નહીં ઓળખી શકું? ત્યાં ગમે તેને ફક્ત એટલું જ પૂછી લેજે કે રાજાને મહેલ કયાં છે ?”
સારુ, આ મહેલ વળી શું હોય છે? તારું ઘર અતાવ, ઘર!” એણે આશ્ચર્યમાં પૂછ્યું , “હા, હા, ઘર જ તો !” રાજા એ વનવાસી માનવીની સહજ સરળતા ઉપર મુગ્ધ થઈ ગયા.
તે હું તને તારા ઘર સુધી મૂકી જાઉં ? ” ભીલપુત્રે પૂછ્યું.
રાજાએ એને સમજાવ્યું . “ના, ના હવે હું સ્વસ્થ છું, મારી મેળે ચાલ્યા જઈશ. મારી પાછળ પાછળ મારા માણસો પણ આવતા જ હશે.”
રાજા ઘોડા પર બેસીને નગરની દિશામાં ચાલતા થ. થોડેક જ દૂર ગયે કે એના સૈનિકે પણ આવી પહોચ્યા.
થોડાક દિવસ પછી એ ભીલ-પુત્ર નગરમાં આવ્યો. એને થયું રાજાને ઘેર જઈને જરા મળી તે આવું. - નગરમાં એણે પૂછ્યું : “ રાજાનું ઘર ક્યાં છે ? ”
લેકેએ હસતાં હસતાં કહ્યું : “અરે મૂરખ ! ઘર નહીં, મહેલ કહે!”
એણે કહ્યું. “અરે હા, મહેલ જ તે એણે એવું જ કંઈક કહ્યું હતું !”
લોકેએ એને રાજમહેલને માર્ગ બતાવી દીધો એ સીધે રાજમહેલના દરવાજે પહેાંચી ગયે જોયું તે, રાજાનું ઘર તે ખૂબ મેટું છે, ખૂબ ઊંચું છે અને ખૂબ સુંદર છે.
