________________
કવિજીનાં કથારને નગરના સૌ દર્યનું અને રાજમહેલના સુખ તેમ જ આનંદનું વર્ણન કરવા માટે એની પાસે ન શબ્દ હતા, ન કોઈ ઉપમા હતી અનુભવે અંતરમાં ઉછાળા મારી રહ્યા હતા, પણ એ અનુભવે શબ્દોની પકડથી પર હતા!
આ રૂપકનો ભાવાર્થ સમજાવતા ભગવાન મહાવીરે કહ્યું: “ભિક્ષુઓ ! જે લોકેએ અત્યાર સુધીમાં મેક્ષના આનંદનો અનુભવ કર્યો નથી તેઓ, વનવાસી ભીલની જેમ, મેક્ષના આનંદની કલ્પના પણ નથી કરી શકતા. જેઓએ, પિતાના જ્ઞાનને બળે, મેક્ષનાં સુખને અનુભવ. કર્યો પણ હોય, તેઓની પાસે, ભીલપુત્રની જેમ, એનું વર્ણન કરવા માટે ચગ્ય શબ્દ નથી હોતા; એની તુલના કરી શકે એવી કેઈ ઉપમા નથી હોતી શબ્દથી એનું વર્ણન ફક્ત એટલું જ થઈ શકે કે મેક્ષમાં પરમ આનંદ છે, અનુપમ સુખ છે; કેમકે એ સુખ અનુભવથી જાણું શકાય એવું છે, શબ્દોથી જાણી શકાય એવું નહીં.”
[ ઔપપાતિકસૂત્ર છે ભગવાન મહાવીર કી બોધકથાઓ, પૃ ૯૦ ]
દરજી અને મહંત
એક બાઉલ ભક્ત મઠના મહંતનું પેરણ સિવડાવવા દરજીની પાસે ગયા. દરજીએ માપ લઈ લીધું અને પેરણ સીવવા. માડ્યું. દરજી પિતાની ધૂનમાં મસ્ત હતો. બન્યું એવું કે પિરણની એક બાય અડધા હાથ જેટલી ટૂંકી રહી ગઈ
