________________
વિછનાં કથારને સ્થામાં એમના પુત્ર, પ્રપૌત્રે કે સગાસંબંધી થતા હતા. આજની સ્થિતિ રાજા શ્રેણિકના જીવનની ભારે વિચિત્ર સ્થિતિ હતી. તેઓ આજે એવા સાધુઓને પણ વંદના કરવા તૈયાર હતા કે જેઓ ક્યારેક એમના ચરણેમાં પિતાનાં મસ્તક ઝુકાવતા હતા, અથવા એમના દાસ અને ચરણસેવક હતા! પરંતુ એ વખતે એમને એ ખ્યાલ ન હતો કે હું મારા પુત્રો, સગા-સંબંધીઓ કે સેવકને નમસ્કાર કરી રહ્યો છું; ત્યારે તો એમના મનમાં એક જ ભાવના મતી હતી કે હું સાધુપણાને, ત્યાગ-વૈરાગ્યને વંદન કરી રહ્યો છું.
શ્રેણિકે આજે પહેલી જ વાર સંતોને હૃદયપૂર્વક વદન કર્યા. વંદન કરતી વખતે એમના અંતરમા અપાર ઉલ્લાસ ઊભરાતો હતો એમને થયુ : આજે મે મારુ કર્તવ્ય પૂરું કર્યું. કોઈ પણ કિયામાં જ્યારે મન એકાગ્ર બની જાય છે, ત્યારે એ ક્રિયા સફળ અને સાર્થક બની જાય છે. શ્રેણિકના મનમાં અત્યારે જે હર્ષ અને ઉલ્લાસ જાગી ઊડ્યો હતો, એ એમના મુખ ઉપર વિલસી રહ્યો હતે. થાક લાગવા છતાં તેઓ પ્રસનભાવે વંદન કરતા રહ્યા શરીર ભલે થાક્યું હોય, પણ મન તે ઉલ્લાસમાં જ હતું.
શ્રેણિકે ઘણાખરા સંતને વંદના કરી લીધી, હજી કેટલાક સ તેને વંદના કરવી બાકી હતી. પણ થાકને લીધે એ પાછા ફરીને ભગવાનને ચરણે આવીને બેસી ગયા
શ્રેણિકની આજની ભક્તિ જોઈને ગણધર ગૌતમે સવાલ કર્યો. “ભગવાન! રાજા શ્રેણિકના મુખમંડલ ઉપર આજે ભક્તિનું અપૂર્વ તેજ પ્રકાશી રહ્યું. છે. જે મધુર ભાવનાથી આજે રાજાએ સાધુઓને વંદન કર્યા, એનું એમને કેવું ફળ મળશે?”
હાય રેશિક ઘણાખરા કરી બાકી છે
