________________
૧૧૨
કવિજીનાં થારને.
પ૬
રસ્તો તે ચાલવાથી જ કપાય
અમે દિલ્લીથી વિહાર કરીને જઈ રહ્યા હતા. અમારે મુંડક નામના ગામમાં પહોંચવું હતું. માર્ગ અજાણ હતો અને અમે પૂછતા પૂછતા જઈ રહ્યા હતા અને ચાર ગાઉ જેટલું અંતર કહેવામાં આવ્યું હતું, પરંતુ ચાલતાં ચાલતાં ઘણે વખત વીતી ગયે, છતાય ગામ ન આવ્યું :
મેં અમારી સાથેના એક સંતને કહ્યું. “શી વાત છે? આ ગામે તો આપણું ખરેખરી કસોટી કરી! હજીય ગામ દેખાતું નથી!”
થાકને લીધે પગ ભાંગી ગયા હતા. હવે જાણે એ આગળ વધવાની ના કહેવાની તૈયારીમાં હતા. રસ્તામાં જે કઈ મળતું એને હું પૂછતો : “હવે મુંડક કેટલું દર છે ?'
એ જવાબ આપતા . “આ સામે જ તો છે!”
મારી સાથેના સંતે કહ્યું “મહારાજ ! આ રીતે વારંવાર પૂછ પૂછ કરવાથી ગામ ડું જ પાસે આવવાનું હતું ? જ્યારે ચાલી નીકળ્યા જ છીએ તો ચાલવું જ પડશે – ભલે પછી ચાર ગાઉ હોય કે છ ગાઉં!”
મને થયું : સંતનું કહેવું સાચું છે. રસ્તા તે ચાલવાથી જ કપાશે, પૂછવાથી જરાય ઓછી નહીં થાય ! ( કાન-દમન, પૃ ૧૪૨]
