________________
વછનાં કથારને
૯ મહેલમાંનું બધું જ એને વિલક્ષણ, અદૂભુત અને આનંદજનક લાગ્યું. રાજમહેલની આ સુખ-સમૃદ્ધિ એણે જીવનમાં પહેલી જ વાર જોઈ હતી. અને એની એ પ્રત્યક્ષ તે શું, સ્વપ્નમાં પણ ક્યારેય કલ્પના કરી શક્યો ન હતો !
બેચાર દિવસ આ રીતે જ આનંદ-ઉપભેગમાં વીતી ગયા. છેવટે એને પિતાનું ઘર સાંભરી આવ્યું, માતાપિતાનું અને ભાઈઓનું સ્મરણ થઈ આવ્યું, અને સાથોસાથ આ વિચિત્ર આનંદને અનુભવ એમને કહી સંભવળાવવા માટે એનું મન જગલમાં પહોંચી જવા તલસી રહ્યું. છેવટે તો એ ભીલપુત્ર જ હતો ને!
અને એક દિવસ કેઈ ને કંઈ કહ્યા–સાંભળ્યા વગર જ, છાનામાને, એ પિતાના વન તરફ દોડી ગયા !
અત્યારે ભીલપુત્રના પગ જાણે ધરતીને અડતા જ ન હતા. જાણે હવામાં ઊડતો હોય, એમ એ જંગલમાં આવી પહે. સ્વજને અને સોબતીઓને મળીને એ એમની આગળ ત્યાંના પિતાના આનંદ અને વૈભવનું વર્ણન કરવા લાગે
જ્યારે એના સાથીઓએ એને પૂછયું કે “ ત્યાં તે શું જોયું, શું ખાધું?” ત્યારે એને કોઈ પણ વસ્તુનું નામઠામ તો આવડતું જ ન હતું, એણે તો ફક્ત એક જ જવાબ આ • “એ ખૂબ સારું હતું, ખૂબ સ્વાદિષ્ટ હતું; અને અસ, તમને શું કહું, ત્યા ખૂબ ખૂબ આનંદ આવ્યો !”
સખતીઓએ વનમાંની અનેક વસ્તુઓનાં નામ ગણાવ્યાં, પણ એ બધાના જવાબમાં એ તો ફક્ત એમ જ કહેતે ગયો કે, “એનાથી પણ વધારે સ્વાદિષ્ટ ! એનાથી પણ વધારે સુંદર ! એ.એ. અને એ..!”
