________________
કવિનાં કથારને
એલી શકાતું ન હતું.
ભીલ જાવાને એને પાણી પાયું અને પિતાના ભાતામાંથી ડીક જેટલી, કંદમૂળ અને વનફળ પણ રાજાને ખાવાને માટે આપ્યાં.
ભીલ જુવાનનું આવું સૌજન્ય જોઈને રાજ ખૂબ પ્રસન્ન થયો. એણે કહ્યું : “તેં મને આજે નવું જીવન આપ્યું છે, તે મારા ઉપર આજે મેટો ઉપકાર કર્યો છે.”
આમાં શી મેટી વાત છે, ભાઈ? ભૂખ્યા અને તરસ્યા રાહદારીને અન્નપાણી આપવા એ તે એક માનવીનું બીજા માનવી પ્રત્યેનું સાધારણ કર્તવ્ય છે.” ભીલ યુવકે ખૂબ નિઃસ્પૃહતાભર્યો જવાબ આપે.
એ જવાબ સાંભળીને રાજાનું હૃદય વધુ ગળગળું થઈ ગયું કે આ જંગલી કહેવાતા માણસમાં પણ માનવતાનું કેવું સુંદર અને કેમળ રૂપ શોભી રહ્યું છે ! રાજાએ એના ખભે હાથ મૂકતાં કહ્યું : “ભાઈ, આમ તો હું રાજા છે, પણ અત્યારે હું તને શું આપું ? મારી પાસે તને આપવા જેવું કશું જ નથી. ક્યારેક શહેરમાં આવજે !”
“ અરે, આપવાની શી વાત કરો છે?મે પાણી અને સિટી વેચ્યાં છે ચેડાં જ?” ભીલપુત્રે કહ્યું.
રાજાની આ સ્નેહ અને કૃતજ્ઞતાનાં આંસુ વરસાવી રહી. “તું ક્યારેક તો શહેરમાં જરૂર આવજે !” રાજાએ ખૂબ આગ્રહપૂર્વક કહ્યું.
ક્યારેક આવીશ તે જરૂર મળીશ ભલા, તારું નામઠામ તે કહે. અને ત્યારે તું મને ઓળખી શકીશ તે ખશે ને ?”
