________________
કવિજીનાં કથારને કરતાં એની ભાવના વધારે ને વધારે શુદ્ધ થતી ગઈ. અભ્યાસમાં ઘણું શક્તિ રહેલી છે. અખંડ અભ્યાસ અને અખંડ સાધનાથી બધું સાધી શકાય છે. ભલે એ શિષ્ય ગુરુએ આપેલા સૂત્રના શબ્દોને અક્ષરેઅક્ષર યાદ ન રાખી શક્યો, પણ ગુરુએ સમજાવેલા ભાવને એ વળગી રહ્યો. શક્તિ શબ્દમાં નહીં પણ એના ભાવમાં અને અર્થમાં રહે છે. શબ્દ તે જડ છે, કારણ કે એ ભાષારૂપે હોય છે, પણ જ્યારે એ શબ્દમાં ભાવને રસ રેડવામાં આવે છે, શ્રદ્ધા અને આસ્થાને રસ પૂરવામાં આવે છે, ત્યારે એમાં અનંત શક્તિ પ્રગટ થાય છે
ગુરુએ પિતાના મંદબુદ્ધિ શિષ્યને જે સૂત્ર આપ્યું હતું એને ભાવ એ હતો કે કેઈન ઉપર દ્વેષ ન કર અને કોઈના ઉપર રાગ ન કર. રાગ અને દ્વેષ એ જ સૌથી મોટાં બંધન છે. રાગ અને દ્વેષના વિકલ્પ જ્યા સુધી દૂર નહી થાય, ત્યા સુધી અધ્યાત્મસાધના સફળ નહીં થઈ શકે. રાગ અને દ્વેષના વિકારને દૂર કરવા માટે જ સાધના કરવામાં આવે છે.
શિષ્યને પિતાના ગુરુનાં વચન ઉપર અટલ આસ્થા હતી એટલા માટે એ સૂત્રને શબ્દશ. ન સમજવા છતાં એ એને રટતો રહ્યો, જપતો રહ્યો કથાકાર કહે છે કે એ જડબુદ્ધિ શિષ્ય “માતા” શબ્દના અર્થ ઉપર જ ચિતના -મનન કરવા માંડ્યું. એણે વિચાર્યું. જેવી રીતે અડદ અને એનું તરું જુદાં હોય છે, એ જ રીતે હું અને મારું શરીર જુદાં છીએ જેવી રીતે કાળું તરુ દૂર થતાં અંદરથી સફેદ અડદ નીકળે છે, એ જ રીતે કાળા વિકારેના દૂર થવાથી અંદરથી આત્માનું શુદ્ધ સ્વરૂપ પ્રગટ થાય છે. આ રીતે શબ્દથી છેટા પણ અર્થથી સાચા એવા
