________________
વિજીનાં કથારને
કાઉસગ્ગ કરતાં કરતાં ધ્યાનસાધનામાં એ ખડ્ગની જેમ લાંખે। વખત અડગ ઊભેા રહેતા. એનુ જીવન જળકમળ જેવું હતું : સંસારમાં રહેવા છતાં એ સાવ નિલેપ અને નિવિકાર હતા.
૩૨
એક દિવસની વાત છે. અમાસની અંધકારઘેરી રાતમાં રાજા ચદ્રાવત’સ રાજમહેલના એકાંત ખૂણામા ધ્યાન-મુદ્રામા ખડા હતા. અંધારામાં રાજાજીની સાધનામાં કોઈ ઉપદ્રવ ન થાય એટલા માટે દાસી આવીને દીપક પ્રગટાવી ગઈ. ચેાતરફ પ્રકાશ ફેલાઈ ગયા
રાજાની નજર દીપકની ચૈાત પર સ્થિર થઈ ગઈ. આમ બહાર ભૌતિક દીપકનાં કિરણેા ઝગમગી રહ્યાં હતાં, તેા અંતરમા ધ્યાનદીપના આત્માને અજવાળનારાં કિરણા પ્રકાશી રહ્યાં હતા ભાવનાના પ્રવાહ માગળ ને આગળ વધી રહ્યો હતા
રાજાએ મનમા અભિગ્રહ કર્યાં જ્યા લગી આ દીપક જલતા રહેશે ત્યા લગી હું મારું. ધ્યાન ચાલુ રાખીશ.
બે ઘડી વીતી, ચાર ઘડી વીતી; દીપક ઝાખા થવા લાગ્યા, એલવાઈ જવાની તૈયારીમા હતા. સ્વામીભક્ત દાસીએ એ જોયુ એણે વિચાયુ : દીપક આલવાઈ જવા ન જોઈ એ——મહારાજા ધ્યાન લગાવીને ઊભા છે તે આવી અને દીવામા તેલ પૂરી ગઈ જ્યાત ફરી પ્રકાશી ઊઠી. મહારાજાના અંતરમાં પણ ધ્યાનની જ્યાત તેજસ્વી બની ગઈ. બહારના દીપકની સાથે સાથે રાજાના હૃદયના દીપક પણ જળહળવા લાગ્યા; પ્રકાશ વધુ ને વધુ તેજસ્વી બનતા ગયા.
એક પ્રહર જેટલી રાત વીતી ગઈ. દાસીએ વિચાયુ : આજે મહારાજનુ ધ્યાન મહુ લાએક વખત ચાલી રહ્યું છે,
