________________
કવિજીનાં કથારને આપવા હાથ લંબા. એ જોઈને એમનો દીકરો ત્યાં આવ્યું
એ વખતે ગોખલેજીનું બધું ધ્યાન અને મન પિતાના લેખના વિચારમાં ડૂખ્યું હતું. એમણે શૂન્ય મને હાથ લાંબે કર્યો, પણ પરિણામ ઊલટું આવ્યું. દીકરો ખડિયે લેવા માટે સરખી રીતે હાથ લંબાવે એ પહેલાં જ ગેખલેજીએ પોતાના હાથમાંથી ખડિયે છેડી દીધે ખડિયે ગાલીચા ઉપર પડીને ફૂટી ગયો અને ગાલીચો શ્યાહીથી રંગાઈ ગયે.
બાળકે આ જોયું અને એ ડરી ગયા અને ડરને માર્યો કાપવા લાગ્યા, જાણે એ તે પથ્થરની મૂર્તિની જેમ સ્તબ્ધ થઈ ગયે
ગોખલેજીએ પૂછ્યું. “બેટા, ખડિયે કેવી રીતે પડી ગયે?” - છોકરાએ કહ્યું “હું એને બરાબર પકડી શક્યો નહોતે તેથી ?”
ગેખલેજીએ એને ટપલી મારીને કહ્યું : “એમ ન કહે એમ કહે કે આપે મને ખડિયે બરાબર ઝલાબેનહોતો તેથી ”
બાળકે ફરી કહ્યું: “ના પિતાજી, ના, એવી વાત નથી. ખરી રીતે મેં જ સરખી રીતે નહોતે પકડયો”
ત્યારે મહાનુભાવ એખલેજીએ ફરી કહ્યું “ના, ના. મારું મન આ લેખમાં રોકાયેલું હતું અને બેધ્યાનમાં ને બેધ્યાનમાં મે તને ખડિ પકડાવી દીધે ખડિયે પકડાવવા માટે મારે મારું ચિત્ત પણ એ તરફ રાખવું જોઈતું હતું. પણ મેં મારી ફરજનું સરખી રીતે પાલન ન કર્યું. આ ભૂલ તારી નહીં પણ મારી છે. ” [ સત્ય-દશન, પૃ ૧૫]
