________________
તેઓશ્રી જણાવે છે કે ખરેખર તે યથા પહિતચિ તકાથી આ જગત અત્યન્ત ઋણી છે,કે જેઓ શાસ્ત્રાભ્યાસના અતિ ભારે પુરુષાથી જગતના જીવેાના હૈયે પડેલા નાસ્તિકતાના અંધકારનું ઉન્મૂલન કરે છે. એ પેાતાની સાધનાનાં અળ દ્વારા જગતને સન્માર્ગે ચડાવે છે.
અગીઆરમા પ્રકરણમાં આસ્તિકતાના હૈયાના મક્રિ માં પ્રવેશ આપતાં પહેલાં જરૂરી ‘પાઈલેાટ-કાર' જેવું એક તત્ત્વ નિરૂપે છે. તેઓશ્રી કહે છે કે, જે આત્માને “હુ” કાણુ છું ? કયાંથી આવ્યે છું? વગેરે અલ્પયનમાં જ જન્મી શકતી ખેાજ-વૃત્તિ પેદા થાય, તે તેના માટે આસ્તિક બનવુ એ બહુ મુશ્કેલ કામ રહેતુ નથી. આત્માની એળખમાંથી જ કમ`, મેક્ષ, પરલેાક વગેરે પદાર્થો જ્ઞાનચક્ષુની સામે રમવા લાગી જાય, તે અત્યંત સંભવિત છે. વળી આ વિના આધ્યાત્મિક જીવનમાં નિશ્ચિત ગતિ, સ્થિરતા વગેરે પ્રાપ્ત થઇ શકતાં પણ નથી.
ત્યાર પછી બારમા અને તેરમા પ્રકરણમાં આત્માના અસ્તિત્વ પછીના અન્ય ગુણા જ્ઞાન, આનંદ, સ્વતંત્રતા અને અશ્વય ઉપર પ્રકાશ ફૂંકવામાં આળ્યેા છે.
ચૌદમા પ્રકરણમાં પુણ્ય, પાષ અને ધર્મ-અધમ ઉપર વિચાર કરાયા છે.
પંદરમાં પ્રકરણમાં જીવના સૌથી માટે આંતર શત્રુ મિથ્યાત્વ છે એ વાત સમજાવી છે.
