________________
સુરત ચરિત્ર જીવનું શીલ એ જ ઉત્તમ રૂપ, સૌભાગ્ય, પંડિતાઈ, આભૂષણ અને જીવિત છે,
બીજું ઉત્તમ પુરુષને માટે કઈ ન બોલવાનું બોલે, અથવા કલંક લાગે તે તેના માટે મારણ ગણાય, જે વળી પ્રાણ ત્યાગ કરે તે તો સર્વ પ્રાણીઓ માટે સરખી જગત-સ્થિતિ ગણાય છે. તો હવે અત્યારે મારે શું કરવું ? હુ રાજસભામાં બેઠેલે છું. કુવરીએ રાગદષ્ટિથી ઘણા લાંબા સમય સુધી મને જોયા કર્યો. સભામાં બેઠેલા લે શું વિચારશે? તેમ જ મારા માટે મારા મિત્રે, સ્વજને, અહિં રહેતા મારા ગુરુઓ મારા માટે કેવો અભિપ્રાય બાંધશે ? એ સિવાય ઉત્તમ કુળમાં જન્મેલી હોવા છતાં પણ મારા નિમિત્તે આ બિચારી ઘેર અંધકારવાળા ભવકૃપમાં ડુબી મોશે, તો હવે અત્યારે મારે દેશાતર ગમન કરવું એ જ એગ્ય છે અને ચોગ્ય સમય પ્રાપ્ત થાય, એટલે નક્કી નિરવઘ પ્રવ્રજ્યા અંગીકાર કરીશ.' એમ વિચારી પિતાજી સ્વજન વગેરેને મનાવીને જિનેશ્વરને પ્રણામ કરીને સજજન પુરુષના મન સરખી સરળ વિચિત્ર લતા (સોટી) પ્રહણ કરીને કુમાર મુસાફરી કરવા લાગ્યા. જતાં જતાં હિરણ્ય ઉકડિક નામની નગરીએ પહો.
ત્યાં વિચારવા લાગ્યું કે, “ હમ ગુરુને મેળાપ ન થાય ત્યાં સુધી અહિં કાઈશ. બીજુ લોકેથી સાંભળ્યું છે કે, વિચારસાર નામનો આ રાજા નામ સરખા ગુજુવાળા છે, તેની સેવા કરીશ, તો કદાચ તે પણ પ્રતિબંધ પામે. એમ મનમાં મંત્રણા કરી રાજા પાસે જઈ પ્રણામ કર્યા, તેના ગુણાથી રેજિત થયેલા મનવાળા તે રાજાએ પણ પિતાની પાસે બેસાડ, કઈક દિવસે કૌરવપૂર્વક રાજાએ
