________________
આજ્ઞાનુસારિણી વતની
( ૨૨૮ ) નથી–તે વાત પ્રગટ છે. આ લેખમાં પણ કેઈપણ પદાથની મર્યાદાનું ઉલ્લંઘન કરનાર ગૌરવસ્થાન પામતો નથી. (૭૭૭) તથા
૯૩૮-જે કારણથી ભગવંતે દ્રવ્ય, ક્ષેત્ર, કાળ અને ભાવ આદિને અનુકૂલ અન પાનાદિની ગવેષણ કરવારૂપ કહેલું છે, લાવવિશુદ્ધ એટલે ઔદથિક ભાવનો ત્યાગ કરીને ક્ષાપશમિક ભાવ-સહિત જે જ્ઞાનાદિક આરાધનાનું અનુ. છાન કરવામાં આવે, તેમાં જેમ તેનું ફળ મળે છે, તેમ આ અનુષ્ઠાન પણ કહેલું છે, દરારો ઉપાય હેવાથી, (૩૮) માટે જ કહે છે –
णधि कि चि अणुणातं, पडिसिद्धं वा वि जिणवरिंदेहि । तित्थयराणं आणा, कज्जे सच्चेण होयव्वं ॥७९॥
૭૩૯ અષભાદિક તીર્થકર ભગવતેએ માયક ૯૫ વિહારાદિ સાધુનાં કર્તવ્ય માટે એકાંતે આ જ કર્તવ્ય છે.” આમ આજ્ઞા કરી નથી, તેમ જ કેઈ એકાન્ત નિષેધ પણ કરેલ નથી. જેમ કે, તમારે એકાન્ત માસક૯પ-વિહાર કરે જ. એમ જકાર પૂર્વકની આજ્ઞા કે જકા–સહિત એકાંત નિષેધ કેઈ કાર્યને કહેલ નથી. ત્યારે તેમણે કેવી આજ્ઞા કરેલી છે ? તે કહે છે. તીર્થકર ભગવંતની આજ્ઞા આ પ્રમાણે સમજવી કે સમ્યગદશન-જ્ઞાન-ચારિત્રની આજનાના કાર્યમાં સત્યપણે સરળ પરિણામ પૂર્વક વર્તાવ કરે, (૭૯) તથા
આ મનુષ્યજન્મ-જિનવચન, સર્વશનું શાસન જીવને પ્રાપ્ત થવું મહાદુલભ છે. તે વાત આગળ ચાલક વગેરે
તેથી કહેલી છે. તેથી અંત:કરણના સાચા પરિણામરૂપ
