________________
( ૨૩૬ )
અતિમ સાધનો
છે, તેમ મેહાતુર મનુ કામદુખને સુખ માને છે. જન્મ જ મરણથી થવાવાળા દુ:ખને જાણે છે, અનુભવે છે છતાં પણ દુર્ગતિમાં પ્રયાણ કરતાં જીવને વિષ ઉપરથી કંટાળો આવતું નથી. દુષ્ટ કારગ્રહથી આખું જગત પીડાએલું છે,
જડ પુસે આટલી વાત તે જરૂર માને છે કે આ ભેગપતિ એ ધર્મનું ફળ છે. તે પણ દદ મૂઢ હૃદયવાળા પાપ કરી દુર્ગતિમાં જાય છે. પિત્તપ્રકેપ, ધાતુક્ષાભ, વાયુ, લેમના કારણથી ક્ષણવારમાં જીવ નીકળી જાય છે. અત્યારે મળેલાં વિશેષ કારણે ગે, સામગ્રીઓ વારંવાર મળવા સુશ્કેલ છે. પંચેન્દ્રિયપણું, મનુષ્યપણું, આદેશ, ઉતમકુળ, સાધુ સમાગમ, શાશ્વશ્રવણ, શ્રદ્ધા, આરોગ્ય, દીક્ષા વગેરે વારંવાર મળવાં દુલભ છે.
વળી અહીં પણ સાપ, શૈલી, ઝેર, ઝાડા થવા, જળ, શ, અગ્નિના નિમિત્તથી જીવ મુહૂર્ત માત્રામાં બીજા દેહમાં એફમ કરે છે. જ્યાં સુધી ડુ પણું આયુ બાકી છે, વ્યવસાય અલ્પ છે ત્યાં સુધી આત્મદ્ધિત સાધી લો, નહીંતર પાછળથી ભરણાળે ખૂબ પસ્તા થશે, વર્ષાકાળે મેઘધનુષ, વીજળી દેખતા સાથે નાશ પામનારા સ ધ્યાન રગો અને
મ ય આ દેહ છે. કાચી માટીના ઘડામાં પાણી ભરવામાં આવે તો તરત કટકે કટકા થઈ જાય છે અને પાણું નીકળી જાય છે, તેમ આ દેહ પણ નાશ પામી જશે. માટે આ ક્ષણભ ગુર દેહ નાશ ન પામે તેટલામાં ઉગ્ર કષ્ટ વાળું ઘેર વીર તપ કર, કે જેને કદાપી નાશ નથી.
એક હજાર વર્ષ સુધી સુવપુલ એવે સંયમ કરીને છેટે જીવને કિલષ્ટભાવ થાય તો કન્ડરીક માફક તેને સંયમ શુદ્ધ થતો નથી. કેઈક આત્માઓ અટપકાળમાં
