________________
( ૧૪ )
અતિમ સાધના
ત્યારબાદ પાંચસે સાધુના પરિવાર સાથે તેઓ એક પર્વત પાસે આવી પહોંચ્યા. પર્વતક્ષેત્રના અધિષ્ઠાયક દેવીની રજા માંગી. દેવગુરુના સ્મરણમાં તલ્લીન બની પરમ વૈરાગી બન્યા. ભગવંતે પણ બધા પરિવારને અમૃત સરખી વિશુદ્ધ ધર્મદેશના આપવાદ્વારા સર્વ સાધુઓને મહાસમાધિમાં સ્થાપન કર્યા, સર્વ આલોયણ લેવાપૂર્વક અનશનવિધિ કરી સુવિશાલ પર્વતશિલા ઉપર મેરુ માફક નિકપ આરૂઢ થયા. હવે અહીં આવતાં માર્ગમાં એક નાના સાધુને કહ્યું કે તુ હજુ બાળસાધુ છે, માટે તું આ નગરમાં રોકાઈ જા, બાળસાધુ નથી રોકાતે છતાં પણ તેને પાછા વળાવીને તે ગામમાં મૂકીને બધા સાધુ પર્વત પર ગયા. બાળસાધુ તે સાધુઓની પાછળ પાછળ આવી તળેટીમાં બીજા સાધુ ન જાણે અને ન દેખે તેમ અનશન કરી બેઠા, જે આ સાધુઓ મને દેખશે તે તેમનું મન સમાધિમાં નહીં રહે, તેથી તેમને ન દેખાય તેમ તે અનશન સ્વીકારી રહે છે.
ઉનાળાના મધ્ય દિવસે શિલાઓ અતિ તપેલી હતી. તેના ઉપર બેઠેલા બાળસાધુની કાયા માખણ જેમ ઓગળી જાય તેમ પીગળી ગઈ. બાળમુનિ ઉત્તમ આરાધના કરી ત્યાંથી દેવલોક પામ્યા એટલે તળેટીમાં દેવતાઓ આવી વાજિંત્રના નાદપૂર્વક મહાવ કરે છે. આ વાજિત્ર મહેસવના શબ્દો સાંભળી પિલા ઉપર ગએલા અનશની બધા સાધુએ ચમત્કાર પામે છે, અને ... આ છે શું ?? એમ વિચારે છે જ્યારે બાળમૃત અતિમ સાધના સાધી ગયા એમ જાણીને દરેક સાધુએ બમણા વૈરાગ્યવાળા થયા, અને શ્રદ્ધા-સંવેગમાં પણ વૃદ્ધિ પામ્યા અને દઢમનવાળા થઈ
