________________
શ્રી કૃષ્ણ વાસુદેવની તિમ સાધના
( ૧૬ )
શરણ્ણા જ સાચાં સહાયકારી છે. ખેંચાવનાર છે, તારનાર છે, સંસાર અણ્યમાંથી બહાર કાઢનાર છે.
અરિહંતો મહનેવો નાવનીય સુન્નાદુળો પુરુળો । जोनपन्नत्तं तत्तं इअ सम्मत्तं मए गहियं ॥ १ ॥
આ ગાથાને હરહંમેશ યાદ કરવી, અનેક વખત એનુ રટણ કરવું.
કોઇપણ ધર્મક્રિયા-અનુષ્ઠાન કરતી વખતે નિષ્કામવૃત્તિ રાખવી. સ'સારિક પૌલિક પદ્માની, દેવલાક, રાજ્યાક્રિની સ્પૃહા–ઈચ્છારહિતપણે કરવી. સાધ્ય માક્ષ કે કર્મીનિરાતું જ રાખવુ; પુણ્યની પણ આપણે ઈચ્છા ન રાખવી; આનુષ`ગિક પુણ્ય અનાજ વાવતા વચમાં ઘાસ ઊગી જાય તે માક ભલે મેાક્ષ સાધતાં વગર ઈચ્છાએ પુણ્ય બધાઇ જાય, આપણું ધ્યેય પુણ્યનુ ન હેાવુ જોઇએ. ભવાંતરમાં ધસામગ્રી સાનુકૂળ મળે, શુદ્ધ દેવદિના યોગ સહેલાઇથી મળે તેત્રી ભાવના જિનેશ્વર પાસે લાવવી.
જિનેશ્વર પાસે એ જ માગણી કરવી કે હે વીતરાગ પરમાત્મા! જ્યાં સુધી ભવિરહ ન થાય ત્યાં સુધી તારું જ શાસન, તારો ધમ, તારી ઉપદેશેલી પ્રવ્રજ્યા મને પ્રાપ્ત થાવ, પુણ્યથી મળેલા ભાગે પણ અનિષ્ટ માનવા, શીતલચનના લાકડાને અગ્નિ શુ નથી માળતા? તેમ આ પુણ્યજનિત ભેગા પણ આત્માને દુ:ખ કે કમ અગ્નિથી માળે છે. તે ભેગા ભગવતાં પાછે નવીન કર્માના આસ્રવ થાય છે. નિયાણું ન કરવું, માટે સાબિન્દુ લક્ષ્ય શુદ્ધ નિષ્કામ રાખવું. અર્થાત્ મેાક્ષને ઉદ્દેશીને સ ધકરણી કરવી. સવ જીવા પર મૈત્રીભાવ રાખવે, ગુણી અને ગુણ
