________________
શ્રી કૃષ્ણ વાસુદેવની અંતિમ સાધના
(૧૫૭ ) કરે છે, અને લેકે ચાં કઈ પણ છિદ એળે છે, પરંતુ કારિકામાં આખા નગરના લેકે, રાણુંઓ, કુંવરીઓ સર્વે ધમમાં લયલીન બની ગયા છે.
આમ ને આમ બાર વરસ વીતી ગયાં કેને પ્રમાદપરવશ પડી ગયા જાને કંપાયને વિચાર્યું કે હવે મારે લાગ કાશે. કેઈ આબેલ પણ હવે કરતું નથી. હમેશાં તે અગ્નિકુમાર દેવતા ચારે બાજુ છિદ્ર ખોળો ભમ્યા કરે છે. ત્યારે મદ્યાદિકમાં મસ્ત, પાપ કાર્યોમાં આસક્ત, પ્રમાદપરવશ નગરને દેખી તે દેવતા પિતાનો લાગ મળી ગયે જાણું બહુ જ હર્ષમાં આવી અટ્ટહાસ્ય કરે છે. જેથી નગરના મુખ્ય મહેલો પણ પાયામાંથી ખસી પડે છે, ભૂકંપ થાય છે, વૃક્ષો મૂળસહિત ઊખડી પડે છે, નગર બળવા માંડે છે, ધૂમ્રના ગેટેગોટા નીકળવા માંડે છે, સૂર્યમંડળ ધગધગતા અંગારા વરસાવે છે, વાયુ તે પ્રલયકાળ સરખો વિકૃવે છે જેથી અહીંના ત્યાં ને ત્યાંના અહીં કરી મૂકે છે.
નગરના લેકે દરેક દિશામાં નાસાનાસ, ભાગાભાગ, દોડાદોડી કરી મૂકે છે. નગર બહાર પણ જાય છે, છતાં તે તાપસદેવતા તેમને ઊંચકી લાવીને અહીં અગ્નિમાં કેકે છે. દ્વારિકાનગરીનાં હેર, માણસે કે ઝાડે તમામને તે અગ્નિમાં નાંખે છે. ચિચિયારી, દિક્ષિારી, કકળાટ એવો થઈ રહ્યો છે, જે અત્યારે વિચારતા પણ કમકમાટીભરી કંપારી છૂટે છે. અગ્નિજવાળાઓ ઠેઠ આકાશને ચુંબન કરવા લાગી. અર્થાત્ બહુ જ ઊી સુધી જાય છે. આવું દશ્ય જોઈ કેને કપાત ન થાય ? કે પિતાના નાના રુદન કરતા બાળકને, કેઈ વૃદ્ધ અશક્ત માતપિતાને, કેઈ પ્રિય કે પ્રિયાને, કે રહીને લઈ બહાર જવા પ્રયતન કરે છે તે તેને ઊંચ
