________________
( ૧૩૮ )
અન્તિમ સાધન
તેથી ગવમાં પર્વત સઓ એ આ રાજા જે મારા સમુદાયના વિનાશનું કારણું છે, અને સાધુને વધ થતો હેવા છતાં ઉપેક્ષા કરનાર દેશવાસી લોકે એ સર્વ શિક્ષાપાત્ર છે. માટે મેં આ જિદગીમાં કરેલા દુષ્કર તપ અને ચારિત્રનું ફળ મળનાર હોય તે તેના પ્રભાવથી આ દરેકને હું ભાવિ જન્મમાં બાળનાર થારૂ, એ પ્રમાણે નિયાણું કરી દુબુદ્ધિવાળા અંદાચાર્ય કાળ કરી વહ્નિકુમારને વિષે મહદ્ધિક દેવતા થયા.
આ બાજુ કાચાયના બહેન એટલે કે તે નગરના રાજાની રાણી પુરંદરયશા વિચારે છે કે આજે કોઈ સાધુ ગામમાં ગોચરી માટે ફરતાં કેમ દેખાતા નથી ? બીજી બાજુ સ્કદક મુનિનું રજોહરણ જે લેહીથી ખરડાયેલું તે છુટા પડી ગયેલ હાથ ન હોય તેમ જાણું ગીધ પક્ષીઓ ચાંચમાં પકડયું અને ઊંડયું. ભવિતવ્યતા ગે તે રજોહરણ બેન બેઠી હતી ત્યાં ચાંચમાંથી સરી પડયુ. તે રજોહરણ લઈ તપાસી જુવે છે તે તે પોતે આગળ તૈયાર કરેલું અને દીક્ષા સમયે ભાઈને અર્પણ કરેલ તે હતું, તેમાં કંબલરત્નને ખંડ પણ ઓળખે. તે નિશાનીથી ભાઇ વગેરે સાધુઓને હણાએલા જાણી મહાશાકને પામેલી રાજાને ઠપકે આપે છે, કે જે સાધુવૈરી! પાપીષ્ટ હમણાં જ તુ નાશ પામીશ, કારણ કે મહર્ષિઓની અને દેવતાઓની અવજ્ઞા મહાનુકસાન કરનારી છે. એમ કહી પુરંદરયશા વિચારે છે કે હવે હું પણ દીક્ષા લઉં, દુખસાગરે એવા આ સંસારવાસથી ઉગરી જાઉં, એમ વિચારતાં તેને દેવોએ મુનિસુવ્રતસ્વામી પાસે મૂકી, ત્યાં દીક્ષા લઈ પલેકનું ભાથું એકઠું કર્યું,
કુંદાચાર્ય દેવતાના ભવમાં અવધિથી પૂર્વભવનું
