________________
શ્રી રવભૂવ મહાપુની અતિમ સાધનો ( ૧૫ ) મૂકીને આવ્યા. હવે આ અસાર નાશવંત વૈભવમાં મુંઝા નહિ, દેવીના અંગસ્પર્શ સરખા દેવદૂષ્ય છોડયાં તો હવે અહીંની કંથાને બહુ યાદ ન કર. જાણે શ્રેષ્ઠ રનથી બનાવ્યું હોય, પૃપના પરાગથી શોભતું એવું દિવ્ય શરીર છોડયું, હવે ઘડપણવાળા શરીરમાં મમતા ન કર. હવે તે દેવકને યાદ કરી રખે નિયાણુ કરતે કે સ્વર્ગમાં આટલી રિદ્ધિ છે, જેને જે ગ્ય હશે તે થશે જ. આ અશુચિયુક્ત મૂત્ર, પિત્ત, રૂધિર જેમાં ભરેલાં છે એવા દેહ ઉપર મમતા ન કર, જીવની સાથે માત્ર પુણ્ય અને પાપ જવાનાં છે, આ નાશવંત શરીર તો અહીં જ પડી રહેવાનું છે. મને ઠડી ન થાય તેથી ગરમ કપડાં પહેરું છું પણ જીવ ગયા પછી દુજન સરખા શરીરના એક ટુકડાને પણ ઈછતે નથી. મને સૂર્યતાપ ન લાગે તેથી મસ્તક પર છત્ર ધરા છું. પણ પરલોકગમન સમયે ખેલ શરીર સંવ ગુમાવે છે. મુસાફરીમાં મને ભૂખ લાગશે ધારી સાથે ભાતું વહન કર્યું, તો હે જીવ! મરણકાળે તે પરભવની મુસાફરી માટે પુણ્યનું ભાતું કેમ તૈયાર ન કર્યું ? મને તરેશ લાગશે ધારી મરૂત્થલી પ્રદેરામાં પાણી વહન કર્યું, પણ સુકૃત ન ઉપાર્જન કર્યું. હે ખલશરીર! તને ખૂબ લાલન-પાલન કર્યું, સુગધી પુષ્પથી શોભાયમાન કર્યું, છતાં તું જ્યારે પરલેકમાં હે જીવ! પ્રયાણ કરે છે ત્યારે તેની પાછળ એક ડગલું પણ શરીર વળાવવા આવતું નથી, અહે જીવનું કેટલું અજ્ઞાન છે કે મુસાફરીમાં સારા સહાયક એવા ધર્મમિત્રને છાડીને નાશવંત દેહ માટે આ દિવસ સવ કાર્યો કરે છે, આ પૃથ્વીમાં આ જીવ જેવો બીજે કઈ વિશેષ નથી, છતાં શરીર માટે તે સર્વ ઉદ્યમ કરે છે. એક ધર્મનું નામ પણ યાદ કરતો નથી, ધર્મથી સદ્ગતિ થાય છે. દેહ
