________________
२३६
सद्यायमाला.
हैजे करते. वृद्धापणे जो ॥ १५ ॥ वृद्धापणे मुनिने नवि- श्राये विहार जो, धिरवासे एक बामे रहें अणगार जो, जे जे कारज साधनुं ते योवन वयें जो ॥ १६ ॥ जोवनवय जगमगतो तुम हम योग जो बालो घेर ज इ. विलासी सुखजोग जो बात बनी एकांते गुफामां पुण्यथी जो ॥ १७ ॥ पुष्ये. दीक्षा सीधी प्रजुनी पास जो, संयमची सुर मुगती तथा सुखवास जो, वीरुयां विषफल खाया इछा सी करो जो ॥ १८ ॥ सीकरो तो पास, प्रभु अणगार जो, उपदेशे घर ढंकी यशे मुनिच्यार जो, ते जव मोक्ष सु सीनें किम जइ घरे घश्या जो ॥ १५ ॥ घरे वश्या पण मुनि दीवा तप क 'रता जो, पश्चात्ताप करी फरी संयम धरता जो, परिशाटन करी परमात 'म पदवी घरया जो ॥ २० ॥ वरी पदवी पण मुक्त जोगी यई तेह जो, तुम ऊपर अमने पूरवनो नेह जो, अधुराने दुःखकर संजम साधन विधि जो ॥ २१ ॥ विधि व्रत घरी यावच्चा कुमार जो, सिधगिरि सीधा साथे सा 'धु हजार जो, वीरनी वारे यमंता मुगति जसे जो ॥ २२ ॥ जसे खरा पण बालपणामां जोगी जो वात न जाणे सा संसारिक जोगी जो, जुग त जोगी थई ते संयम साधशुं जो ॥ २३ ॥ साधशुं ते संयम ते स. वि खोटं, जो, जरापणानुं दुःख संसारे मोढुं जो, व्रत जांगीने जीव्या ते नरके गया जो || २५ || गया नरके ते जेणे फरी, व्रत नवि धरीयां जो, जागे परिणाम संयम याचरीयां जो, चारित्र चित्त ठरसे इछा पूरणे जो ॥ १५ ॥ इच्छा पूरण कोइ काले नवि थावे जो, स्वर्भ तणां सुख वार अनं ती पावे जो, जब जय पामी पंकित दीक्षा नवि तजे जो ॥ २६ ॥ नवि त जे तो पूरवधर किम चूक्या जो, रहि घरवासे तप जप वेशज मूक्या जो,
रिहावातः एकांते सासन नवि कहे जो ॥ २७ ॥ कड़े एकांतें ब्रह्मचरज जिनवरिया जो व्रत तजी पूरवधर निगोदें पडियाओ, विष खातां संसा रे कूण सुखिया थया जो ॥ २८ ॥ थया जिनेसर सुख विलसी संसारे जो, केवल पानी पी जगतने तारे जो, दीक्षा लेशुं आपणे सुखलीला करी जो ॥ २ए ॥ करी था संजम जिन याणा सिरधारो जो, चलचित्त करीनें चरणत फल दारो जो, वमन जखंतां श्वानपरें वांछा करो जो ॥ ३० ॥ . कस्यो अमने तुमेः श्वान बरोबर साचो जो, तो तुमशुं दवे राग ते धरवो. काचो जो, लागो तमाचो शिक्षानो मुजने घणो जो ॥ ३१ ॥ मुख़ने घणो