________________
(१६)
सद्यायमाला.
रथकरु, चोथो निमित्त वेदि डे सारो रे॥ पुत्री एक डे मनहरू, किहांला गयो खेचर प्यारो रे॥नविणारा ते आणे तस नृप दीये, निसुणी नि मित्तियो दिशि दाखे रे ॥ रथकार ते रथ खग करे, चारे चाख्या रथ श्रा खेरे ॥ नावि० ॥ ॥ सरखें खेचर हण्यो तेणे, 'मरते कन्या मारी रे।। वैद्य जीवाडे औषधे, चारने दीये नृप अविचारी रे॥नाविण॥३०॥ कन्या कहे एक चारनी,नवि था जे पेसे आगे रे ।। हुं तेहनी स्त्री हवे, क हे पेसशे तिहां कुण रागे रे । जाविण॥३१॥ दासी कहे बीजो कुण कहे, बीजे दिने कहे सा ते निमित्ती रे ॥ जे निमित्ते जाणे मरे नहीं, चय साथे पेठगे सुचित्तें रे । जावि० ॥३२॥ रंगे सुरंगें नीकली, अंगे साजो परणे कन्यारे ॥ बीजी कथा कहे एक स्त्री, मागे हेम कटक उग धन्यारे, ॥ जांवि०॥ ३३॥ मूट्य रूपक देश को दीये, तेणे घाल्यां सुतानें हाथे रे,
प्रौढ थश्ते न नीसरे, मागे मूलरूपकं सार्थे रे। नाविण्॥ ३४॥ बीजां || दीधां वांडे नही, शुं करवू कहे श्हां दासी रे ॥सा कहे अवर न चतुर. बे, तुं कहे ने करे शुं हांसी रे॥जाधि॥३५॥ बीजे दीने कहे तेह जो, रूपक दीये कटक तो दीजें रे ॥नूप आख्याने एहवे, निजघरे षट मास
आणीजें रे ॥ नाविण ॥ ३६ ॥ शोक्यें जूवे ने तेहनां, रडामा रही ची। तारी रे ।। पहेरी वस्त्रादिक मूलगां, जीवने कहेजो नारी रे ॥ जाविण ॥. ३॥राजयवंश पत्नी घणी, राजाने तुं शीकारू रे ॥ नृपमाने जे पुण्य ते, बीजी मूकी रूपें वारू रे ॥ नावि० ॥ ३० ॥ श्म करती ते देखी सदा, रा|| जाने शोक्य जणावे रे ॥ कामण ए तुऊने करे, राखो जीवने जो चित्त ना वे रे ॥ नाविण ॥३ए॥ आत्मनिंदा करती नृपें, देखी कीधी सा पटराणी रे॥ अव्यनिंदा ए जावथी, करे जे संयत सुहनाणी रे ॥ नावि० ॥ ४०॥ दश दृष्टांते दोहिलो लही, नरजव चारित्र जो लहियुं रे.॥ तो बहुश्रुत म | द मत करो, बुद्ध कहे सुजस ते कहियु रे ॥ नावि०॥४॥ ॥ढाल शतरमी॥राणीजी हो जातीरो कारण माहरे कोश्नहींजी॥एदेशी . ॥गही ते निंदा परसाखशुंजी, ते पडिकमण परयाय ॥ दृष्टांत ति हां पतिमारिका जी, वर्णव्यो चित्त सुहाय ॥ साचलो नाव मन धारजो जी॥१॥ किहांएक अध्यायक विप्र जी, रे तरुणी तस नऊ ॥ का के बलि देहि प्रियेश कहे जी, सा कहे बिहूं अजा ॥साच ॥२॥ जीरु
-
-
