________________
તા. ૧૬ સપ્ટેમ્બર, ૨૦૦૮
નીતિ બદલી છે અને ન તો નિયત બદલી છે. માંસનો પ્રવાહ નિકાસ રૂપે જારી છે અને ડોલરોનો પ્રવાહ ભારતની ભૂમિની તરફ આવી રહ્યો છે.
પ્રબુદ્ધ જીવન
ખાટકીઓની સંખ્યા ૧૯૪૭માં માત્ર ૬૦ હજાર હતી પણ આજે તે વધીને પાંચ કરોડની આસપાસ પહોંચી ગઈ છે. એ પણ
તે સ્થિતિમાં જ્યારે કે બધાં જ કલતખાનામાં આધુનિક મશીન લાગી ચૂકી છે અને એમાં કામ કરવાવાળાઓનું પ્રમાણ સૌથી અધિક નથી હોતું.
મુંબઈ પોલીસ વિભાગની જાણકારી મુજબ ૧૯૯૫ સુધી દેશમાં ૩૬૦૦૦ કતલખાનાંઓ હતાં. પાંચ તલખાનાં અત્યંત આધુનિક મશીનોથી સજ્જ અને ૨૪ ઍક્સપોર્ટ ઓરિયૅટેડ એકમો છે. છેલ્લા દસ વર્ષમાં આધુનિક કતલખાનાંની સંખ્યા પાંચથી વધીને ૨૫ થઈ.
અલકબીર ઍક્સપોર્ટ લિમિટેડની ચર્ચા ઘણી બધી થઈ ચૂકી છે. એના નામથી એવું લાગે છે કે જાણે તે લઘુમતિ સમાજના ધન્ના શેઠોની દેણ છે. પણ એના સંચાલક બહુમતિ સમાજથી અધિક છે. એમાંના કેટલાક તો એ પંથો સાથે સંબંધિત છે જે માંસ કાપવું તો થશે દૂર, પણ એનું નામ લેવાથી પણ પહેજ કરે છે.
અલકબીરવાળાઓએ પોતાની નીચતા ન છોડી. ૩૦ જાન્યુઆરી ૧૯૮૯ના દિવસે આંધ્ર પ્રદેશના રૂદ્વારમ નામના ગામમાં હૈદરાબાદની પાસે વૈદક જિલ્લામાં આવેલા પરિસરમાં એક યાંત્રિક કતલખાનું સ્થાપિત કરવાને માટે અરજી કરી. આંધ્ર સરકારે માત્ર સાડાત્રણ મહિના બાદ ૪ મે,૧૯૮૯ના રોજ એ કતલખાનાને માટે પોતાની સ્વીકૃતિ પ્રદાન કરી. ૩૦ જાન્યુઆરી– મહાત્માજીની શહીદીનો દિવસ છે. શું આંધ્ર સરકારે આ પ્રકારની વૃશિત અને લોહીમાં ડૂબેલી શ્રદ્ધાંજલિ દઈને મજાક નથી ઉડાવી? તત્કાલીન કોંગ્રેસ સરકારનું આનાથી વધીને બીજું પાપ શું હોઈ શકે?
એક વર્ષમાં એ કત્તલખાનું એક લાખ ૮૦ હજાર ભેંસ પાડા
અને સાત લાખ ઘેટાં-બકરાં કાપે છે. ભારતના માંસાહારીઓ માટે નહિ, બલકે અરબસ્તાનમાં બેઠેલા તેલિયા રાજાઓ માટે હું રાત-દિવસ દીનાર અને રિયાલની વર્ષા કરે છે તથા જે અલકબીરના માલિકોની પાસે જમા થઈ જાય છે. સરકાર એમના નિકાસ ૫૨ ગર્વ કરે છે અને સારા નિકાસ કરવાવાળાને પુરસ્કાર આપીને એમની પીઠ થપથપાવે છે.
૧૧
કરવાથી અલકબીરનું નામ તો જાણીતું–માનીતું છે પણ આ પ્રકારના ૩૮ અન્ય એકમો ભારતીય પશુઓનાં કલ-એ-આમ કરીને હર વર્ષે કરોડોની કમાણી કરી રહ્યા છે. એનામાં ચંદીગઢની પાસે પટિયાળા જિલ્લાના ડે૨ાબકસી ગામમાં ઑસ્ટ્રેલિયન કંપનીના સહયોગથી એવું કતલખાનું સ્થાપિત થયું છે, જેમાં ૮ કલાકમાં ૨૦૦૦ પશુઓની હત્યા કરવામાં આવે છે. એ કારખાનાંઓને એ વાત પર ગર્વ છે કે એમની પ્રતિષ્ઠા અમેરિકન અને યુરોપિયન કંપનીની સમાન છે એથી ભારતમાં એમના માંસ-નિકાસનું સન્માનિત સ્થાન છે.
ભારતીય જનતા અને અહિંસા પ્રેમીઓના લગાતાર વિરોધ
મુંબઈના દેવના૨ કતલખાનાની ચર્ચા હર પળ થતી રહે છે. એમાં હર રોજ ૧૦૦૦ બળદ, ગાય, પાડો અને ભેંસો કપાય છે. ૧૬,૯૦૦ ધેટાં-બકરાં કપાઈને માંસના વેચાણ માટે બજારમાં પહોંચી જાય છે. દેવનારના અધિકતમ આંકડા એ બતાવે છે કે ૧૯૮૭-૧૯૮૮માં ૨૫ લાખ ઘેટાં-બકરીઓ, ૮૦ હજા૨ ભેંસો અને પાડાઓ, ૫૨૦૦ વાછરડાંઓ અને પ૦ હજાર સુથ્થરો કાપવામાં આવ્યા. બાન્દ્રા ઉપનગરથી જ્યારે કતલખાનું દેવનાર લાવવામાં આવ્યું હતું એ સમયે આ વિભાગના આયુક્તે પ્રંસ સંમેલનમાં કહ્યું હતું કે આ કતલખાનું એટલું તો આધુનિક છે કે પશુની કોઈ ચીજ નકામી નહિ જાય!
ખેતીથી માંડીને જજીવનની વ્યવહારિકતામાં ગાયના ઉપયોગને કોઈ પણ નકારી નથી શકતું. પણ તે ગાયના માંસનો સોદો કરીને ડોલરપતિ બનવા એવા જ જાણે કોઈ કપૂત પોતાની માનું વિલામ કરીને ધન્ના શેઠ બનવા ચાહે છે! ગાયની સાથે જોડાયેલી આપણી પ્રગતિ પર જ્યારે આપણે વિચાર કરીએ છીએ ત્યારે જી. સી. બેનર્જી દ્વારા લિખિત એમનું પુસ્તક ‘એનીમલ હસબન્ડરી’ આપણી આંખોની સામે આવીને ખડું થાય છે.
એમણે જે આંકડાઓ આપ્યા છે તેને વાંચીને તો એવું લાગે છે કે ૨૧મી સદીનો અંત થતાં થતાં ગાયના નામનું કોઈ પ્રાણી ભારતમાં બચશે કે નહિ!
ભારતમાં જ્યારે વિદેશી મુદ્રાની કમી નજર આવે છે તો ભારત સરકાર માંસનો નિકાસ વધારી દે છે. ભારતમાં જ્યારે વૈશ્વિકરણનો દોર શરૂ નહોતો થયો તે સમય સુધી આપણે પશુઓને જ વિદેશી ચલણની ખાણ સમજી હતી.
૧૮૮૯માં ભારત સરકારે મીટ ટેંકનોલૉજી મિશન' સ્થાપિત કર્યું હતું.
..
:
