________________
૨૮
પંચવતુ.
સાપુ ગુરુની પાસે આજ્ઞા લઈને પ્રીતિથી પરાણા, તપસ્વી, પ્લાન અને નવદીક્ષિતેને બધાને નિમંત્રણ કરે. એમ કરવાથી મમતાને ત્યાગ અને સાધમિકનું વાત્સલ્ય થાય છે, ગુરુએ તે આહારપાણીમાંથી તે પરોણા વિગેરેને આપ્યા પછી, અથવા તે ગુરુના કહેવાથી પિતે આપ્યા પછી બાકી રહેલું આહારપાણી ગુરુની આજ્ઞાથી પોતે વાપરે. સાધુ લે કે ન લે તે પણ સાધુએ પ્રયત્નથી નિમત્રણ કરવું તે જોઈએજ કેમકે સાધુ ગ્રહણ ન કરે તે પણ નિમંત્રણ કરનારને તે પરિણામની નિર્મળ તાથી નજર થાય છે, અને પરિણામની નિર્મળતા ન હોય તે ગ્રહણ કર્યા છતાં પણ નિજેરા એડીજ થાય છે. તેથી સાધુ વિધિ અને ભક્તિ પૂર્વક પરાણા વગેરેને નિમંત્રણ કરે, અને પ્રીતવાળ થાય. એ નિર્જરાની વાત ઉદાહરણથી જણાવે છે કે -
છરણશેઠે ભગવાનને પારણું ન કરાવ્યું અને અભિનવશેઠે કરાવ્યું, તેમાં જીરણને વિષિ અને ભકિત હતી, અને અભિનવશેઠને ભક્તિ ન હતી. છરણશેઠમાં જે વિધિ અને ભકિત હતી તેજ મોક્ષનું કારણ બન્યાં. આ હકીકત કાંઈક વિસ્તારથી કહે છે( વિશાલાનગરીમાં ભગવાન માસું રહ્યા. દેવકુળમાં કાઉસ્સગ કર્યો. છરણશે રેખા, અત્યંતભકિતથી પારણું કરાવવાને દિવસે પારણું કરાવવાને મને રથ કર્યો, ભગવાન અભિનવશેઠને ત્યાં ગયા, તેણે દાન દીધું. વસુધારા થઈ. લેકમાં ભાગ્યશાળી છે એમ અભિનવશેઠની પ્રશંસા થઈ કેવળ મહારાજ પધાર્યા. શહેરમાં કેણુ ભાગ્યશાળી છે? એમ ગામ લોકોએ પૂછયું. કેવળીમહારાજે છરણશેઠને ભાગ્યશાળી જણાવ્યા. એમ માંડલીમાં નહિં આવવાવાળા સાધુને વિધિ કહે. માંડલીમાં આવવાવાળા સાધુઓ પિતાને આસને જઈને “જો વગેર સૂત્ર બીજાઓ ન આવે ત્યાં સુધી ભણે. “પો ધારાનું અધ્યયન તનુ જ્ઞાનું અધ્યયન અને સંગને દિગપાળ એટલું બધાએ ગોચરી પહેલું ગણવું જ જોઈએ. અથવા જે શાસનમાં જે ગણવાની પ્રવૃત્તિ હોય તેને તેના શાસનવાલા એ ગણવું. પછી સંવેગવાળે સાધુ રાગ અને દ્વેષના અભાવને તથા સમ્યગવાદને માન પોતે પોતાના જીવને શિખામણ છે. તે શિખામણ આ પ્રમાણે છે.
એષણાના બેતાલીસ દેશે વ્યાસ એવા વનમાં હે જીવ! તું ગોચરી ફરતાં ઠગા નથી, તે હમણાં ગોચરી વાપરતે રાગ અને દ્વેષ ન ઠગાય તેમ કર. પછી ગુરુનો હકમ લઈને નવકાર ગણીને રાગદ્વેષરહિતપણે જેમ ગુમડાને લેપ કરાય એ વિગેરેની માફક વિધિથી ભજન કરે. પિત્તાદિકની શાંતિ માટે અને બુદ્ધિબલની વૃદ્ધિ માટે પહેલાં સ્નિગ્ધ અને મધુરઆહરિને વાપરે, કેમકે તે નિશ્વાદિ વધે તે પરઠવવાની પણ મુશ્કેલી થાય, કદાચિત નિગ્ધ અને મધુર આહાર અ૫૫રિકર્મ અને સપરિક પાત્રમાં હોય તે સ્નિગ્ધ, મધુર ભજનને વાપરી હાથ ધોઈ, પછી શુદ્ધ આહારને વાપરે. કુકડીના ઈંડાં પ્રમાણ અથવા તે નાના કળીઓ લેવાવાળાને કોળીઆ માત્ર લેવું. મહે સાધુ સ્વાભાવિક મુખવાળો રહીને વાપરે. કાળીઆનું ગ્રહણ અને મેઢામાં નાંખવું તે બાબતમાં બે પ્રકારની સામાચારી છે, પાતરામાંથી જ ગ્રહણ હોય છે, અને પ્રક્ષેપ મોઢામાં હોય છે, ધૂમ્ર અને અંગાર દેષને વજને એક અને અનેક સાધુઓએ પ્રતરછેદ તથા કટકા
