________________
(૨૮) દીર્ધાયુવાળે થાય, આવતે ભવે ઘણું જીવે, સંપૂર્ણ આયુષ્યવાન થાય. હે ગૌતમ ! એ વાતમાં કોઈ પણ સંદેહ નથી. જે ૨૫ છે
જેમ રાજગૃહી નગરીએ મણિકાર શેઠને પુત્ર દામનક નામે હતું, તે એકલે ઘણી વખત મરણસંકટથી ઉગ, મોટી અદ્ધિને ધણી થ, દીર્ધાયુષ્યવાળે થયો. અહીં તેની કથા જાણવી. તે પ્રથમ બાર પર્વોની કથામાં છપાઈ ગયેલી છે તેથી બીજી કથા કહે છે.
એક જાષીવર વનમાં તપસ્યા કરતા હતા એવામાં એક આહેડીએ ત્રાસ પમાડેલા મૃગલાં તેમની આગળ થઈને નાસી ગયા. પાછળથી આહેડીએ આવી કષીશ્વરને પૂછયું કે-“મૃગલાં
ક્યાં ગયાં ?” તે સમયે ઋષિએ દયાથી આ પ્રમાણે કહ્યું કેયત્યયતિ ન તદૂતે, યા તે સ પથતિ એટલે જે ચક્ષુ દેખે છે તે ચક્ષુ કાંઈ બોલતી નથી, અને જે જીભ લે છે તે જીભ કાંઈ દેખાતી નથી. કહ્યું છે કે
देखे ते बोले नहीं, बोले ते नवि आंख । आहेडी मृगलां किहां, धनुष्यबाण सविलाख ॥ १॥
એમ સાંભળી તે આહડી જતો રહ્યો. એ દયાવાન ષિની કથા નવમાં પ્રશ્નના ઉત્તર ઉપર કહી. હવે દશમી અને અગીયારમી પૃચ્છાના ઉત્તર બે
ગાથાએ કરીને કહે છે – देइ न नियसंसत्तं, दिन्नं हारेइ वारए दित्तं । एएहिं कम्मे हिं, भोगेहिं विवजिओ होइ ॥ २६ ॥ सयणासणवत्थं वा, भत्तं पत्तं च पाणियं वावि । દિયા હે તુદો, જોમ મળી ન હો ૨૭
ભાવાર્થ-જે આપણુ પાસે છતી વસ્તુ હોય તે પણ ના આપે, તથા દીધા પછી સંતાપ કરે, અન્ય કેઈ આપતો હોય
