________________
( ૧૨ )
હુ અહીંયાં આવ્યા છું. ’ શેઠે કહ્યુ` કે– એ લક્ષ્મી સર્વે તમારી જ છે. હવે તે સ્વીકારા અને સુખ ભાગવે. ’· સાધુ ખેલ્યા કે– મારા દેખતાં તેા એ જતી રહી, માટે હું હવે એને શી રીતે ભાગવું ?’ શેઠે પૂછ્યું' કે—‘ હે ભગવન્ ! તમારા હાથથી ગઈ અને અમારે ઘેર આવી, તેનું કારણ શું ? ' ત્યારે ઋષિ ખેલ્યા કે પૂર્વે શ્રીપુર નગરે જિનદત્ત શેઠ વસતા હતા. તેને એક પદ્માકર અને બીજો ગુણાકર એવે નામે બે પુત્ર હતા. તે શેઠે. મરણ સમયે બંનેને કહ્યુ કે અમુક જગ્યાએ મેં દ્રવ્ય દાટેલુ છે.' પછી મેાટા ભાઇએ રાત્રિએ છાના જઈને સર્વ દ્રવ્ય કાઢી લીધું. પાછળથી નાના ભાઇને કહ્યું કે− ચાલા નિધાન કાઢીને આપણે અને વહેંચી લઈએ.' પછી એ ભાઈએ ધરતી ખાદી પરંતુ તેમાંથી કાંઈ મળ્યું નહીં, ત્યારે મોટા ભાઇના કપટને ચેગે નાના ભાઇને મૂર્છા આવી ગઈ. સચેત થયા પછી વળી માટા ભાઈએ નાના ભાઈને કહ્યું કે• એ ધન સર્વ કાઢીને તું છાના લઈ ગયા લાગે છે.' એમ કહી તેને ધીજ કરાવ્યું. એ રીતે મેં વહેંચના કરી તેથી મરીને હું સુધન થયા અને નાના ભાઈ મરીને તારા મદન નામે પુત્ર થયા. મેં' વચના કરી તેથી મારી લક્ષ્મી મનને ઘેર આવી. વળી મેં પૂર્વભવે દાન આપીને પછી પશ્ચાત્તાપ કર્યા હતા તેથી મારી લક્ષ્મી ગઇ અને એ મદનને જીવે ઘણા સુપાત્રાને દાન દીધાં, દેવરાવ્યાં તેથી એને ઘણી લક્ષ્મી મળી. ’
એ વાત સાંભળી શેઠને વેરાગ્ય ઉપજ્યે તેથી તેણે દીક્ષા લીધી. એટલે સર્વ લક્ષ્મીને માલેક મદ્દન થયા. તે શ્રાવકધર્મ પાળી અંતે દેવલાકે દેવ થયા, અને સુધન ઋષિ મેાક્ષસુખ પામ્યા. ઇતિ સુધન મદન કથા.
હવે ચાવીશમી પૃચ્છાના ઉત્તર એક ગાથાએ કરી કહે છે.
जं जं नियमण, तं तं साहूण देह सद्धाए । दिनेवि नातप्पड़, तस्स थिरा होइ धणरिद्धि ॥ ४० ॥
