________________
( ૫૫ )
છે, એવું ચિંતવી ભાજન કરી પેાતાના મહેલમાં આવ્યેા. પાછળથી શાલિભદ્રે વૈરાગ્ય પામી એવા મનમાં નિશ્ચય કર્યો કે ‘ ખત્રીશ સ્ત્રીઓમાંથી નિત્ય પ્રત્યે એકેક ત્યાગવી. ’
'
હવે એ જ ગામમાં ધન્નો શેઠ રહે છે. તેને શાલિભદ્રની મહેન પરણાવી છે. તે ધન્નાને સ્નાન કરાવે છે, તે વખતે તેને રાતી દેખીને ધન્નાએ પૂછ્યું કે— તું કેમ રડે છે?' તેણે કહ્યું કે– મારા ભાઈ નિત્ય એકેકી સ્ત્રી પરિહરે છે અને મત્રીશેને તજીને પછી દીક્ષા લેનાર છે. ' તેને ધન્નાએ હસીને કહ્યું કે—‘ તારા ભાઈ એવા રાંક કાં થયા છે ? ખત્રીશે સ્ત્રીને એકી સાથે કેમ ત્યાગતા નથી ? ’ તે વારે સ્ત્રી એલી કે— વાતા કહેવી તેા સુલભ છે, પણ આચરણમાં મૂકવી અતિ દુર્લભ છે. તમે કેમ છેડી શકતા નથી ? ’ ધન્નાએ કહ્યું કે—‘ મારે એટલું જ વચન તારા મુખથી કહેવરા
વુ હતું. હવે તુ ખાલીશ નહીં. જા, મેં મારી આઠે સ્ત્રીને આજથી જ તજી દ્વીધી.' તે સાંભળી સ્ત્રી પગે લાગી મનાવવા લાગી કે હે નાથ ! મેં તે હસતાં હસતાં તમારી સાથે વાતા કરી હતી માટે તમારે રાષ ન કરવા જોઇએ. ’ ઇત્યાદિ કહીને ઘણા સમજાવ્યા, પણ ધન્નાએ કહ્યું કે... મારા મુખમાંથી વાત નીકળી તે કદાપિ કરે નહીં.’ એમ કહી ત્યાંથી ઉઠીને પેાતાના સાળા પાસે ગયા. તેને સમજાવી સાથે તેડીને શાલિભદ્ર તથા ધન્નો એ મનેએ મળી શ્રીમહાવીરસ્વામી પાસે જઇ દીક્ષા લીધી. ધન્નાની આઠે સ્ત્રીઓએ દીક્ષા લીધી. દીક્ષામહાત્સવ શ્રેણિકરાજાએ કરાવ્યેા. મેહુ સાધુ છઠ્ઠ, અઠ્ઠમ, દશમ, દુવાલસ માસખમણાદિ તપ કરતાં શરીરે અત્યંત દુ લ થઇ ગયા. એકદા શ્રીમહાવીરની સાથે વિહાર કરતાં રાજગૃહી નગરીએ આવ્યા. પારણા માટે ભગવાને કહ્યું કે— ‘આજ તમારી માતાને હાથે પારણું થશે. ’ તેથી તે ભદ્રાને ઘેર ગયા, પણ શરીર અત્યંત દુČળ થઇ ગયેલ હાવાથી કાઇએ ઓળખ્યા નહીં. પાછા વળતાં માર્ગમાં પાછલા ભવની માતા મહિયારણ મળી. તેણે મુનિને દીઠાથી હર્ષવડે તેના સ્તનમાંથી દૂધધારા વહેવા લાગી. પછી પેાતાની પાસે મહીની માટલી હતી તેમાંથી તેણે મહીનું દાન દીધું. સાધુએ ભગવાન પાસે આવી પૂછ્યું કે અમાને
"
