________________
( ર ) કે હે ગુણદેવ શેઠ ! તમે તમારા અંધ-બહેરા કરાના સંબંધમાં ઘણું દુઃખ ધરે છે પણ તેવું દુઃખ ધરશે નહીં, કારણ કે કરેલાં કર્મ ઇંદ્રથી પણ દૂર થઈ શકે તેમ નથી. પિતપતાનું કરેલું પુણ્ય-પાપ સહુ કોઈ ભેગવે છે, ”. એવી ગુરૂની વાણી સાંભળીને સર્વ કહેવા લાગ્યા કે –“જુઓ, આ મુનિ મહારાજનું કેવું જ્ઞાન છે ? કેવું પરહિતચિંતન છે ? કેવું જાણપણું છે?” ઈિત્યાદિ પ્રશંસા કરવા લાગ્યા. * પછી શેઠે પૂછ્યું કે–“હે મહારાજ ! કયા પાપકર્મના ઉદયથી મારા પુત્રને અંધપણું તથા બધીરપણું પ્રાપ્ત થયું છે?” ત્યારે જ્ઞાની ગુરૂ બોલ્યા કે “આ જ નગરમાં વિરમ નામે એક કણબી રહેતા હતા. તે મહા અધમી, જૂઠાબેલ, અન્યાયી, પરના દેષ સાંભળનાર, પરના દોષપ્રકાશનાર, પરનિંદા કરનાર અને કૂડાં કલંક ચડાવનાર ઈત્યાદિક દુષ્ટ કર્મ કરનારે હતો. - એકદા ગામના રાજા સાથે કઈ સીમાડીયા રાજાને વેર થયું, તેને ભય રાજા રાખે છે. એટલામાં બે પુરૂષ મહિમાણે છાની વાત કરતા દેખીને વીરમે કેટવાલ પાસે જઈને કહ્યું કે-“અમુક બે જણ સીમાડીયા રાજાને તેડાવવાની વાત કરતા હતા.” તે વાત સાંભળી કેટવાલે તે બેહુ જણને પકડીને રાજા આગળ ઉભા કર્યા. રાજાના પૂછવાથી તે કહેવા લાગ્યા કે–મહારાજ ! અમે અમારા ઘરસંબધી કામકાજની વાત કરતા હતા. અમે સોગનપૂર્વક કહીએ છીએ કે કઈ દિવસે સ્વમમાં પણ અમે અમારા રાજાનું માઠું ચિંતવ્યું નથી.” એવી તેમની વાત સાંભળી રાજાએ વિરમને તેડાવી પૂછયું તે વારે ધૂર્ત, પાપી અને દષ્ટ ચિત્તવાળો વીરમ બોલ્યો કે
મહારાજ ! એ સાચેસાચી વાત છે. મેં મારે કાને સાંભળી છે. રાજાએ પણ તેનું કહેણ માનીને તે બેહ જણને દંડની શિક્ષા કરી.
વળી એક વાર વીરમને પાડોશી ગ્રામાંતરે ગયે. તે પાછો ઘેર આવતું હતું તેને માર્ગમાં વિરમ મળે, તેને પાડોશીએ પિતાના ઘર સંબંધી સુખસમાધિની ખબર પૂછી, તે વારે દુષ્ટ વીરમે કહ્યું કે-“કામદેવ નામે વાણી તમારે ઘેર સદેવ આવે છે, તે તારી સ્ત્રી
