________________
( ૧૦૭ ) હવે બેંતાલીશમી અને સુડતાલીશમી પૃચ્છાના
ઉત્તર કહે છે - नय धम्मो नय जीवो, नय परलोगु त्ति नय कोय रिसी। इय जो मन्नइ मूढो, तस्स थिरो होइ संसारो ॥६०॥ धम्मो वि अत्थि लोए, अत्थि अधम्मो वि अत्थि सबन्नू । િિણળો વિ સ્થિ હો, વો મન સૌ ન સંસારી છે દર |
ભાવાર્થ –ધર્મ નથી, જીવ નથી, પરલેક નથી, કે ભાષીશ્વર નથી, એવી રીતે જે નાસ્તિક પુરૂષ માને, તેને સંસાર ઘણે સ્થિર હોય–મોક્ષમાર્ગથી તે દૂર રહે છે ૬૦ છે .
તથા લેકમાંહે ધર્મ છે, અધર્મ પણ છે, સર્વજ્ઞ પણ છે, ઋષિ પણ છે. જે જીવ એવું માને તે જીવ બહલસંસારી ન હોય, અપસંસારી થકે સ્વલ્પકાળમાં મેક્ષે જાય છે ૬૧
જેમ રાજગૃહી નગરીએ એક પંડિતની પાસે એક શૂર અને બીજે વર એ નામના બે શિષ્ય ભણ્યા, તેમાં શ્રી ધર્મમાર્ગ ઉત્થાપવાથી ત્યાં પણ દુ:ખી થયે અને વળી ઘણે કાળ સંસારમાં ભમશે. તે કુસંગતિને લીધે નાસ્તિકવાદી થયે અને વીર તે સદગુરૂની સંગતિથી જ્ઞાની થયો. તે ધર્મમાર્ગ સ્થાપતે એ ભવમાં જ મહત્ત્વ પામીને સ્વલ્પ કાળમાં મેક્ષ પામશે. તે બંનેની કથા કહે છે:–
રાજગૃહી નગરીમાં એક શૂર અને બીજો વર એ નામે બે ગૃહસ્થો છે. તે બંને જણ નાનપણમાં એક જ ગુરૂની પાસે ભણ્યા, પરંતુ પાછળથી શૂરને નાસ્તિક લેકોની સોબત થઈ તેથી “સરિસા સરિસેન રજજંતિ” એટલે મનુષ્ય પોતાની સમાન સંગતિવાળાને મળવાથી આનંદ પામે છે. તે કુસંગે કુગ્રહીકદાગ્રહી થી. ઉદ્ધતપણે ધર્મ ઉત્થાપે, પોતાના ડહાપણ આગળ બીજાને તૃણ સમાન ગણતો રહે, જોકે તેના અર્થની વાત કહે તે તેમનું કહ્યું પણ માને નહિ.
