________________
..સત૮-અયહરણ.....ભ૮-૩
મા”હિતાર્થમ્” આત્માના હિતને માટે.”
આ પ્રમાણેનો ઉત્તર સાંભળીને આશ્ચર્યચકિત બનેલા વજકર્ણ રાજાએ ફરીથી પણ પ્રશ્ન કર્યો કે,
खाद्यपेयादिवजिते अन अरण्ये ।
હિં નમન્નિહિતં તવ સંપદ્યતે ? ‘ખાવાલાયક અને પીવાલાયક વસ્તુઓ આદિથી રહિત એવા આ અરણ્યમાં આપનું શું આત્મહિત થાય છે?'
ઉપદેશ અને પરિણામ આવા પ્રકારના પ્રશ્નથી તે મુનિએ તે રાજા ધર્મને માટે યોગ્ય તરીકે જાણ્યો, કારણકે આત્મહિત માટે રાજાના હૃદયમાં વિરોધ નથી. જો રાજાના હૃદયમાં આત્મહિતનો વિરોધ હોત તો રાજા આત્મહિત શબ્દનો જ ઉપહાસ કરત. પણ તેમ ન હતું. આત્મસ્વરૂપથી અજ્ઞાન દુનિયા ખાવા-પીવામાં અને મોજ-મઝામાં જ સર્વસ્વ માની લે છે, એ જ કારણે ખાન-પાનાદિની સામગ્રીથી રહિત એવા અરણ્યમાં આત્મહિત શું સાધી શકાય અને શી રીતે સાધી શકાય ? એ જાણવા માટે જ રાજાએ એવા પ્રકારનો પ્રશ્ન કર્યો. રાજાના એવા પ્રકારના પ્રશ્નથી પણ મુનિવરે તે રાજાને યોગ્ય જાણ્યો. યોગ્ય જાણીને મુનિવરે તે રાજાને આત્મહિત કરનારો ધર્મ કહો. એ ધર્મના શ્રવણથી સુંદર બુદ્ધિને ધરનારા તે રાજાએ પણ તે મુનિવરની પાસે તે જ ક્ષણે શ્રાવકપણાનો સ્વીકાર કર્યો. એટલું જ નહિ પણ સાથે-સાથે શ્રી અરિહંત ભગવાન સિવાયના જે કોઈ દેવ કહેવાતા હોય, તે દેવને અને સાધુઓ વિના અન્ય ગુરુ ને હું નમસ્કાર કરીશ નહિ.' આ પ્રમાણેનો મજબૂત અભિગ્રહ પણ તે રાજાએ તે મુનિવર પાસે ગ્રહણ કર્યો.
વિચારો કે એક યોગ્ય આત્માને દેવાયેલો ઉપદેશ કેટલો સુંદર રીતે પરિણામ પામે છે ? જે રાજા આત્મા શું કે આત્માનું હિત શું?
