________________
.સત૮-અયહરણ......ભ૮૮-૩
શ્રી રામચંદ્રજી, પોતે જ જ્યાં આ પ્રમાણે કહાં એટલે મહીધર રાજાને કાંઈ કહેવાનું રહેતું જ નહોતું. પોતાને તો ખાત્રી જ હતી કે શ્રી રામચંદ્રજી પોતાના કરતાં પણ વધુ સુંદર પરિણામ લાવી શશે. આથી તેણે કહયું કે, “ભલે, એમ હો.' અને શ્રી મહીધર રાજાએ હા પાડી એટલે શ્રી રામચંદ્રજી, શ્રી લક્ષ્મણજી અને શ્રીમતી સીતાજી એ ત્રણે મહીધર રાજાના પુત્ર અને સૈન્યની સાથે નંદ્યાવર્ત તરફ નીકળ્યાં.
શ્રી રામચંદ્રજી એવા પુણ્યશાળી છે કે એમને જ્યાં ને ત્યાં અણધારી સામગ્રી મળી રહે છે. અહીં પણ એમ જ બન્યું તેઓએ નંદ્યાવર્તપુરના ઉદ્યાનમાં પડાવ નાંખ્યો ત્યાં તો ત્યાંના અધિષ્ઠાયક દેવતાએ શ્રી રામચંદ્રજીની આગળ જઈને કહયું કે, “હે મહાભાગ ! હું આપનું શું અભીષ્ટ કરું ? અર્થાત્ આપની જે ઇચ્છા હોય તે કહો, હું તે મુજબ કરું.” શ્રી રામચંદ્રજી કહે છે કે, “અમારે માટે કાંઈ કરવા જેવું નથી.”
દેવતા સહાય કરવા આવે છે આવા પુણ્યાત્માઓ પાસે દેવો આવતાં, તો તેઓને દેવોની પાસેથી સહાય લેવાની પરવા નહોતી. આજે દેવોની સેવા માટે રાહ જોવાય છે. રાહ જોવા માત્રથી દેવો કદી આવે નહીં. લાલચને દેવો સહાય પણ કરે નહિ, દેવો આવે, પણ તે કોની પાસે ? એવું પુણ્ય હોવું જોઈએ ને ? શ્રી રામચંદ્રજીને દેવ આવીને પૂછે છે કે, ‘આપની ઈચ્છા જણાવો, હું તે મુજબ કરું. તેઓ કહે છે કે, મારે કાંઈ કામ નથી.' આ વસ્તુ ખાસ વિચારવા જેવી છે. આવાઓ માટે દેવો પણ કિકર બને તેમાં નવાઈ શું છે?
શ્રી રામચંદ્રજીએ તો ચોખ્ખી ના પાડી દીધી, પણ તે અધિષ્ઠાયક દેવ એમ પાછો જાય ? એણે કહ્યું કે, ખરેખર, આપને માટે કાંઈપણ કરવા જેવું નથી. બધું બરાબર છે, તો પણ એક ઉપકાર કરું છું.”
