________________
વિચાર કરી અહંકારથી બચવા પ્રયત્ન કરવો જોઈએ. અહંકારમાં અંધ બનેલા સમ્રાટોએ સામ્રાજ્યો ગુમાવ્યાં, વેપારીઓએ પેઢીઓ ગુમાવી અને કેટલાય ભૂખ્યા-તરસ્યાં રઝળી રઝળીને આર્ત - રૌદ્ર ધ્યાનમાં મરી ગયાં. વિવેક જેવા ઉત્તમ ગુણનો નાશ કરનારી કોઈ પણ વૃત્તિને કલ્યાણકાંક્ષી આત્માએ આધીન થવું જોઈએ નહીં. કારણકે અહંકાર એ વિવેકનો વિનાશ કરનારી વસ્તુ છે.
અહંકારમગ્ન અતિવીર્ય રાજા આ પ્રમાણે કહે છે ત્યાં તો, અથન્ય: dhશ્ચઢબૂ - સ્વયમાન નવમ્ ? स प्रत्युतोपहासाय, स्त्रीसैन्यं प्राहिणोदिह ॥
બીજો કોઈક બોલ્યો કે, 'હે રાજન્ ! મહીધર રાજા જાતે આવ્યો તો તથી જ, પણ ઉલટું ઉપહાસ કરવાને માટે સ્ત્રી સૈન્યને એણે અહીં મોકલ્યું છે.” બસ, હવે શું જોઈએ ? અતિવીર્ય રાજા અહંકારથી આકળવિકળ તો થયો જ હતો અને તેમાં આવી હકીકત સાંભળી, એટલે તેણે અતિશય છે ક્રોધ કર્યો, એટલે કે તે ક્રોધથી ઘણો જ લાલચોળ થઈ ગયો. અત્યારે એને જેટલો ક્રોધ ચઢે તેટલો ઓછો એમ કહેવાય. કારણકે આવા આત્માઓ આવા પ્રસંગે જરાય ધીરજ ધરી શકતા નથી. અને ક્રોધમાં આવેલો આત્મા ભાન ભૂલે છે. એ તો ઉઘાડી વાત છે. પોતે કોણ છે? અને શું કરે છે? તેનો તેને ખ્યાલ જ રહેતો નથી. અતિવીર્યની પણ એ જ દશા થાય છે.'
અતિવીર્ય રાજા વૈરાગ્યવાસિત બન્યા અતિવિર્ય રાજા ક્રોધથી રાતો પીળો થઈ ગયો અને તે જ વખતે સ્ત્રીરૂપને ધરનારા શ્રી રામચંદ્રજી આદિ સઘળા રાજસભાના દ્વારની પાસે આવી પહોંચ્યા. આવી રીતે તેઓને આવેલા જોતાંની સાથે જ “માહિતિવાડ, ઢસાવલિમ સ્ત્ર: 2 गाढं गृहीत्वा ग्रीवासु, निर्वास्यतां पुरावहिः ॥
વિજયપુર પરિસર, વનમાલા, શપથગ્રહણ....૪
