________________
...સીતા-અયહરણ......ભાગ-૩
પૂજ્યશ્રી : એવાઓ જો કુસાધુઓ કે જેઓ આજ્ઞા વિરુદ્ધ ઉપદેશ અને વર્તન દ્વારા સ્વ-પરના હિતનો સંહાર કરી રહ્યા હોય, તેઓ માટે એ પ્રમાણે કહેતા હોય તો એ કાંઈ અવાસ્તવિક નથી.
સભા : સાહેબ ! એમ નથી, પણ એઓ તરફથી તો સાધુ માત્રને માટે કહેવામાં આવે છે.
પૂજ્યશ્રી : સાધુ માત્ર માટે એમ કહેનાર એ જૈન નથી. એટલું તો નહિ પણ સભ્ય ઇતર પણ નથી કેમકે એવા ઇતર પણ એમ નથી મ્હેતા. એથી સ્પષ્ટ છે કે એમ કહેનારા એ કોક ‘ઇદંતૃતીયમ્’ જ છે. આથી કેવળ, વેષધારીઓને માનવાનું પ્રતિપાદન કરવામાં નથી જ આવતું. કારણકે વેષ માનશો અને આચારની ઉપેક્ષા કરશો તે શાસનમાં ભાંડ અને ભવૈયા ભળશે અને વધશે. આ વસ્તુ સમજવા માટે એક પ્રસંગ જરૂર જાણવા જેવો છે.
એક વૃદ્ધ શ્રાવિકાએ, માસક્ષમણવાળા એક મહામુનિને પોતાને ઘેર પોતા માટે તૈયાર કરેલી ઘેંસ જેવી વસ્તુથી પ્રતિલાભ્યા. પાત્ર ઉત્તમ હતું અને શ્રાવિકાના ભાવ અનુપમ હતા તથા દેય વસ્તુ પણ નિર્દોષ હતી. એ ઉત્તમ સંયોગના યોગે ત્યાં રહેલા શાસનસેવક દેવતાએ સોનૈયાની વૃષ્ટિ કરી. અને ‘મહો હાન અહો હાન ઉદ્ઘોષણા કરી. આ બનાવ એક વેશ્યાએ તથા એક ભાંડે જોયો. વેશ્યાએ વિચાર્યું કે આવા મુનિને આપવાથી સૌનેયા મળે. અને ભાંડે વિચાર્યું કે આવા વેષથી માલ મળે. વેશ્યા સોનૈયાની અર્થી બની અને ભાંડ મિષ્ટાનનો અર્થી બન્યો. વેશ્યાએ કેસરીયા મોદક તૈયાર કરાવ્યા. કારણકે એને તો સોનૈયા એના બદલામાં સોનૈયા જોઈતા હતા અને ઇષ્ટ આહારના અર્થી ભાંડે મુનિનાં કપડાં પહેર્યાં, મોટા પાત્રાં લીધાં અને ગામમાં ચાલ્યો. વેશ્યા રાહ જોતી જ બેઠી હતી. સાધુવેષે ધબ-ધબ ધસ્યા આવતા ભાંડ મુનિને જ તેણે પધારો કહી આમંત્રણ કર્યું. કારણકે એને કંઈ મુનિચર્યા જોવી ન હતી અને પેલો તો ભાંડ હતો એટલે ક્યાં જવાય ? અને ક્યાં ન જવાય ? એ એને
