Akhyanakmanikosha

Author(s): Nemichandrasuri, Punyavijay, Dalsukh Malvania, Vasudev S Agarwal
Publisher: Prakrit Text Society Ahmedabad

Page 421

३३४
आख्यानकमणिकोशे
ता अप्पाणं सयमेव निक्वियंतो अगत्थसत्थम्मि । सुमरंतो जिणवयणं कीस मुहा कुप्पसि परस्स ? ॥८॥ एवं परिभावंतम्स तस्स सेणियनिवस्स जिणवयणं । साहुम्स व गुत्तिगयस्स कोइ कालो वइक्कतो ॥१॥ एत्तो य कोणियनिवो उदाइनामं सुयं निउच्छंगे । संठाविउमुवविट्ठो भोयणकग्जे तओ सम्स ।।८२।। भुंजंतम्स य थालोवरिम्मि विहियं मुएण पासवणं । मुत्तनिरोहभएणं रन्ना विन चालिओ एसो ॥३॥ भुत्तं मुत्तविमिम्स उस्सारेऊण तं निरवसेसं । सुयनेहतरलियमणो तो पुच्छइ चेल्लणं एवं ॥८४॥ किं एरिसो सिणेहो अम्मो ! दीसइ जयम्मि अवरम्स । तो रुयमाणी साहइ केत्तियमेत्तो इमो पाव ! ? ॥८५॥ जेत्तियमेत्तो नेहो आसि तमासज्ज तुझ जणयस्स । सो आह कहं ? तो कहइ चेल्लणा अंगुलीचरियं ॥८६॥ जइ एत्तिओ सिणेहो मह उवरि पिउम्स कृणिओ भणइ । ता कीस मज्झ गुलमोयगे इमो अंब ! पेसंतो। सा आह जहा गम्भप्पभिइ तुमं मरणहेउओ जाओ। जणयम्स जहा दोहलयपूरणं तेण तुज्झ कयं ॥८॥ जह उज्झिओ य संजायमेत्तओ च्चिय असोगवणियाए । सुयनेहमोहिएणं आणिय जह पोसिओ रन्ना ॥२॥ तह भूसिओ य तुमयं मणवंछियवत्थ-भूसणाईहिं । गुलमोयए य जे उण अहयं ते तुझ पेसंती ॥१०॥ तुमए पुण उवयारं कुणमाणेणं पिउम्स एरिसयं । पाविट्टेणं विहियं गिहकोइलनायसमरूवं ॥१॥ तो पच्चागयचित्तो पसंतवइरो असोगचंदनिवो। चिंतेइ जहा अज्जं नियले भंजेमि जणयस्स ।।१२।। तो नियलभंजणत्थं चलिओ घेत्तण लोहमयदंडं । वेगेणाऽऽगच्छंतो दिवो सो दारपालहिं ॥१३॥ तो तेहिं अक्खियं सेणियस्स वेगेण कृणिओ एइ । करकलियलोहदंडो जं काही तं न याणामो ॥९४॥ इंतं तं दट्टणं अइरोइं सेणिओ विचिंतेइ । दीसइ अवरसरूवो पाविट्ठो कूणिओ अजं ॥९५।। तो जावऽज वि एसो मारइ केणावि न हु कुमारेण । इय चिंतिय तालउडं भक्खित्तु विसं मा तत्तो ॥१६॥ चुलसीइसहस्साऊ रयणपहापढमपत्थडे जाओ। नेरइओ उव्वट्टिय पढमो तित्थंकरो होही ।।९।। पच्छायावपरिगओ तयवत्थं पेच्छिउं कुणइ राया । विविहपलावे पिइमरणसोयसंतत्तमणभवणो ॥१८॥ हा ताय ! सुचाय ! महापसाय ! संपत्तपरमजसवाय !। हा ताय ! विवायविसिट्टनाय ! हा रायगिहराय ! ॥१९॥ हा ताय ! जिणेसरवीरभत्त ! हा ताय ! वसणपरिचत्त ! ।'हा ताय ! पयंडपयावविजियदुवाररिउविसर ! ॥१०॥ हा खाइगसुहसम्मत्तरयणनिम्महियभावदोगच्च ! । हा भुवणभवणभूसणभारहसंभवियतित्थयर ! ॥१०१॥ हा ताय ! तयणवच्छल ! हा निम्मलकुलपसूय ! वररूय ! । हा ताय ! कुलंगारयसुएण संपत्तदुहमरण ! ॥१०२॥ एवं कोणियराया दुस्सहपिउसोगकलियसव्वंगो। अचयंतो वसिउं तत्थ चंपनयरिं निवेसेइ ॥१०३॥ कालेण विगयसोगो साहियतिक्खंडसयलमहिवालो । पालइ असोगचंदो रज चउरंगबलकलिओ ॥१०॥ दट्टणमन्नया रिद्धिमप्पणो चक्कवट्टिणो सरिसं । ता किं चक्की अहयं ? गंतुं पुच्छेमि बीरजिणं ।।१०५।। सव्वबलसमुदएणं विणिग्गओ पणमिडं महावीरं । पुच्छइ भयवं चक्की अयं किं वा ? न व ? ति तओ ॥१०६॥ जयसामिणा वि जंपियमिह सव्वे चक्किणो वइक्कंता । पभणइ पुणो वि राया मरिऊणं कत्थ वच्चिम्सं ? ॥१०७॥ छट्टीए पुढवीए जिणेण भणिए न जामि किं सामि ! | सत्तमियं ? भणइ जिणो चक्कहरा तत्थ गच्छंति ॥१०॥ तो सो अचक्किभावं असहहंतो करित्त रयणाणि । लोहमइयाणि पत्तो तिमिसगुहं साहियतिखंडो ॥१०॥ आराहियकयमालो अट्टमभत्तेण हणइ दंडेण । जाव गुहाए कवाडे ता कयमालेणिमं भणिओ ॥११०।। वोलीणा सव्वे वि हु चक्कहरा ता तुमं नियत्तेनु । तह वि य सा न नियत्तइ काऊणं हत्थिसीसम्मि ॥११॥ मणिरयणं संचलिओ कयमालाभिमुहमह गुहावइणा । दाऊण चवेडं मारिओ गओ छट्टपुढवीए ॥११२।।
॥ इति कोणिकाख्यानकं समाप्तम् ॥११६॥ इदानीं शङ्खास्यानकमाख्यायते । तच्चेदम्
सिरिमंगलम्मि देसे नयरं गुरुगोरं पि संखउरं । सुइहारजणं पि विहारलोयसोहासमाइन्नं ॥१॥