Akhyanakmanikosha

Author(s): Nemichandrasuri, Punyavijay, Dalsukh Malvania, Vasudev S Agarwal
Publisher: Prakrit Text Society Ahmedabad

Page 445

३५८
आख्यानकमणिकोशे कयसमुचियपडिवत्ती भणिओ साहहिं भिक्खवेलाए । चिट्टसु नं वसहीए तुह पाहुन्नं करिस्सामो ॥१०॥ एवं विहिए तेणं भणिया मुणिचंदसाहुणा साहू । भो ! अत्तलद्धिआ हं तो ठवणकुलाणि साहेह ॥११०॥ तो वत्थव्वयसाहहिं खुडुओ से दुइज्जओ दिन्नो। दंसेउं पडिकुट्टे कुले तओ खुड्डुओ वलिओ ॥११॥ तत्थेव य रायकुले पत्थुयकज्जप्पसाहणट्टमिमो । भिक्खट्टाए पविट्ठो तत्थ वि य समुच्चसद्देणं ॥२१२।। जाणावणथमेएणमत्तणो धम्मलाभिए सहसा । अंतेउरियासत्थो विणिग्गओ पणमिय मुर्णिदं ॥११३॥ विन्नवइ पंजलिउडो भयवं ! मा वयह गरुयसद्देणं । काऊणमकण्ण पुहं सो वि हु गरुययरसहेणं ॥११४॥ किं भणह सावियाओ! तुम्भे अहमुच्चकन्नओ मणयं । इय तासिं तेण समं, परोप्परं जंपियं सोचा ॥११५॥ कोउयवसओ किं किं ? ति जंपिरा निव-पुरोहियकुमारा । कलयलरवं कुणंता कुओ वि सहस त्ति संपत्ता ॥११६॥ वारंतीण वि तासिं अंतेउरियाण को विहु अपुग्यो । आगंतुगपाहुणओ अयाणमाणो इह पविट्टो ॥११७॥ ता मा महाणुभावं इमं कयत्थह निरत्थयमिमो हु । कण्णयबहिरसरिच्छो ता वच्छा ! गच्छर जहिच्छं ॥११८॥ एवं ते भणिया वि हु अणत्थजणगत्तओ सिमुत्तम्स । दाउं भवणदुवारे भुयग्गलं भणिउमादत्ता ।।११९॥ नच्चमु समणग ! संपइ पूरसु अम्हाण कोउगं गरुयं । तेणुत्तं कह कीरइ वायणविरहम्मि नट्टविही ? ॥१२०॥ तो भणियमिमेहिं वयं वाएमो तयणु साहुणा भणियं । जइ एवं लट्टमिमो पउणो हं नच्चियवम्मि ॥१२१॥ तो वाइउं पवत्ता तालाराहणमयाणमाणा ते । चुक्के ताले रुसिऊण साहुणा निटुरं भणिया ।.१२२॥ एएण मुहेण तुमे मं नच्चाविहह मुक्खसेहरया !। ताहे रुट्टा रे मुंड! देसि गालीउ अम्हाणं ॥१२३॥ मुणिणा वि निजद्वेणं सव्वाणि विटालिऊणमंगाणि । मयपाया निच्चेट्टा काउं मुक्का सयं च पुणो ॥१२४॥ निग्गंतूणुजाणे भूभायं पेहिउं निराबाहं । उवविसिय निरुब्विग्गो सज्झायं काउमाढत्तो ॥१२५।। ते उण कुमारगे पासिऊण पडिए महीए तयवत्थे । पोक्करिए परिवारेण आगओ तत्थ नरनाहो ॥१२६।। संभंतो संभासइ ते वि न भासंति नेय फंदंति । कट्टमयपुत्तला इव चिट्ठति थिरं पलोयंता ॥१२७।। तो भणइ आसुरुत्तो केणमिमं पावकम्मुणा विहियं ?। तो भणियं केणावि हु इमेहिं पहु ! समणगो एगी ॥१२८॥ बाद कयत्थिओ सो कयाइ एवंविहे इमे काउं । सामि ! पलाणो कथइ पायमिमं नज्जइ मईए ॥१२॥ तो तक्खणेण जोयावियाओ सव्वाओ साहुवसहीओ । जाव न को वि पयंपइ तो भणियं तेहिं साहहिं ॥१३९॥ वत्थव्वओ न को वि हु राय उले विसइ तब्भया चेव । नवरं पाहुणगमुणो समागओ आसि अमुणंतो ॥१३॥ जइ कह वि सो पविट्ठो न याणिमो तं ति तो महीवइणा । सव्वायरेण मज्झं निरूविओ वि हु न सो दिवो ॥१३२॥ तो केणावि हु निउणं निरूवयंतेण बाहिरुजाण । सज्झायंतो दिट्ठो निवेइओ राइणो तत्तो ॥१३३॥ वाहरिओ [वि हु] जा कह वि नेइ सो राइणो सयासम्मि । ता सयमेव य राया संपत्तो साहपासम्मि ॥१३४॥ जा वंदिर पवत्तो सहस च्चिय ताव पञ्चभिन्नाओ । चलणेसु निवडिअणं मुइरमिमो रोविलं लग्गो ॥१३५॥ ताहे विलक्खवयणो लज्जाए अहोमुहो ठिओ जाव । ताव य कित्तिमकोवेण भाउणा फरुसवयणेहिं ॥१३६॥ निभच्छिऊग भणिओ होउं चंदावयंसनरवइणो । पुत्तो मुणिवम्गे कुणसि मूढ ! एवं विहं भत्तिं ॥१६७॥ जो परिवार पि नियं नाऽऽणाए धरसि मूढमइविहवो । सो कह नियववसाओ दुट्ठाण विणिग्गहं कुणसि ? ॥१३॥ केरिसियं तं सावयकुलुब्भवो सासणे जिणिंदाणं । सम्मत्तसुद्धिकजं पभावणं कुणसि मूढप्पा ? ॥१३९॥ एवं बहुप्पयारं सुइरमिमो फरुस-सामवयणेहिं । तह कह वि हु सिक्खविओ मुणिणा आसंघयवसेण ॥१४॥ जह जंपिउं पवत्तो पुणरवि एवंविहं पमायमहं । न करिस्सं मुणिवग्गे निरुवमभत्तिं च काहामि ।।१४१॥ पइ पसिय पयच्छयु मह मुणिवइ ! पुत्तभिक्खाभय वुत्ता । भणइ मुणी राहाडि मुंचसु सुयपउणिमाविसए ।।१४२॥ अविणयतरुणो फलमणुहवंतु एमेव ते महापावा । इय जा कह वि न मन्नइ रन्नो लल्लि करेंतस्स ॥१४३॥ ता पडिऊणं थक्को मुणिणो पाएमु सविणयं निवई । करुणं काऊण तओ भणियं मुणिचंदतवनिहिणा ॥१४४॥