Tattvartha Karika

Author(s): Kirtipurnashreeji
Publisher: Kirtipurnashreeji

Page 28

આવી ભાષા સાધુ ન વાપરે. તું હવે જગતનો છે. સાધુ માંદો પડે તો આખો સંઘ ચિંતા કરે. તમારી તમારાં ઘરનાં જ કરે. એની મા ચિંતા કરે. અજૈન માણસ પણ સાધુને માટે પ્રેયર કરતો હોય છે. તે પણ હેલ્પ કરે.
તમારે જમવું કેવી રીતે તે બાળકોને શીખવ્યું છે? સાહમિ વાત્સલ્ય કેવાં જમાડો? જાણે ઊભાં ઊભાં પશુઓ ખાતા હતાં. તમે બાળકોની કેર લેતા નથી. સંસ્કાર કેવા સુંદર આપવા જોઈએ ? તે મમ્મીઓ જ જાણતી નથી.
સ્થૂલભદ્રને જ્યારે વાંચતાં આવડતું ન હતું ત્યારે પણ પંચપ્રતિક્રમણ આવડતાં હતાં. આ મમ્મીએ જ શીખવ્યું હશેને ? તેમની માતને નવ સંતાન હતાં... કેટલાં ભણેલાં હતાં. સાત બેનોની શક્તિ પણ ગજબની હતી... યક્ષા એકવાર બોલે ને બીજી બેનની યાદ રહી જાય... સાતેય બહેનોએ દીક્ષા લીધી છે, અને બંને ભાઈઓએ પણ પાછળથી લીધી છે. લાછલદે માનો જ આ ઉપકાર કહેવાયને ! આજની મમ્મી... બાળકને સ્કૂલે લેવા જાય, મૂકવા જાય... અભ્યાસ કરાવે. પાઠશાળા બાળક જાય કે ન જાય તેની તેને સંભાળ લેવાની પડી નથી. ઘરમાં ગાથા ગોખાવવાની તેને ફુરસદ જ નથી.
કેટલાંક છોકરાં પૂર્વના સંસ્કાર લઈને આવ્યાં હોય છે, મંદિરમાં આવી દીવો-ધૂપ કરવા લાગે છે. કાલી કાલી ભાષામાં સ્તુતિ બોલે છે. આવાં બાળકોને આગળ વધારવા માતાએ ધ્યાન આપવું જોઈએ.
સાધુ આખા ય જગતનો હિતચિંતક છે તેથી જગત તેની ચિંતા કરે છે. સંત ગાડગે બીજાંનાં છોકરાંની સંભાળ લેતા લેતા મહાન બની ગયા.
આપણે વરસાદમાં આપણી કેટલી સાવધાની રાખીએ છીએ. પાણી ગળે તો તે બંદ કરાવવા પ્રયત્ન કરીએ છીએ. જયારે ગરીબોનાં નાગાં-પૂગાં છોકરાં બેઠાં બેઠાં કેવાં પલળતાં હોય છે! શિયાળામાં ગરમગરમ ધાબળા ઓઢનારા તમે, રજાઈઓ ઓઢીને ટેશથી સૂઈ જાઓ છો. . રસ્તામાં ઠંડીથી થરથરતાં ગરીબોને યાદ કરો છો ? આપણા સર્કલમાં આપણે પ્રવેશી ગયા છીએ તમારા અંતરને તમે કોરૂ ધાકોર ન રાખો. પૂર્વકાળમાં રિવાજ હતો, કોઈ બિમાર હોય તો સાંત્વન આપવા જતા. પાસે બેસીને તેને આનંદ આપતા. ભાવ તે ઔષધરૂપ બની જતો. દર્દીના દૂઃખને દૂર કરી દેતા. હવે તો હલ્લો ! કેમ છો ! પત્યું, ફોનથી પૂછી લીધું. * બિમારના ખાટલે જઈને તે ગભરાઈ જાય તેવી વાતો ન કરાય. હિંમત આપવા મહેનત કરવી. અરે, તમે શું કામ ડરો છો ? એટેકવાળા તો માસક્ષમણ કરે છે, નવાણાં કરે છે, વિગેરે વીરવચનો દ્વારા ઉત્સાહ આપવો જોઈએ.
આપણે ત્યાં મરણસમાધિ નામના પયત્રામાં રોગને જીતવાનાં કારણો બતાવ્યાં છે.
રોજ ઉદય રોજ અસ્ત. હે માનવ ! ભય ન પામ. અત્યારે તો ૫૦ વર્ષની વય થાય ને ભય પામે છે. શિબિર રવિવારી નક્કી, યમને રવિવાર નક્કી નથી.
બીજાના રોગની ચિંતા ન કરે. જાતે વેઠવાના ટાઈમે ગભરાઈ જાય છે.
માનો કે, મહિલા મંડળની ૫૦ બેનો યાત્રાએ ગઈ. તેમાં ટ્રકની સાથે એક્સીડંટ થતાં ૪૯ બેનોનું મૃત્યુ થઈ ગયું, પણ આપણી નજર એક ઉપર હતી. મારી કંકુને કે ભારતીને તો કાંઈ નથી થયું ને ? આ જન્મમાં ગાઢ સંબંધ આપણો કંકુ સાથે થઈ ગયો તેથી બીજાના સમાચારથી આપણને ચિંતા - થંતી નથી. દુઃખ નિમિત્ત- મપીદે.
આ જ્વાલ કર કો ; ૫ SM