Tattvartha Karika

Author(s): Kirtipurnashreeji
Publisher: Kirtipurnashreeji

Page 67

ખાઈને અનુભવ પામ્યા હોય તે વય સ્થવિર. વડીલોની સેવા મહાન પુન્યનું કારણ છે. વડિલોનું પુન્ય હોય તો જ સેવા થઈ શકે. પત્નીઓ પોતાના પતિને કાન ફૂંકી ફંકીને ચઢાવે છે, સેવા ભક્તિ કરતાં કંટાળો આવે છે. સતામણી બહુ જ કરે. નાલાયક દીકરાઓ બાપને ધમકી આપે છે, જો ગાડી નહિ લાવી આપો તો જાનથી મારી નાખીશ. એવું પણ બોલનારા છે. કીડીને ન મારનારા જૈનના મુખમાંથી આવા ખાટકીને લાયક શબ્દો નીકળે તે શોભે? ખાટકી પણ પોતાના બાપને તો ન જ મારે. પાડાને મારે, બાપને નહિ.
મા બાપ અને ગુરૂને દુભવવા નહિ. જો ગુરૂને દુભાવે તો શિષ્યને ગળામાં કેન્સર થઈ જાય. કર્મસત્તા એવો દંડ આપે છે કે, એક જ રોગમાં મરણ થઈ જાય. આંખમાં પણ કેન્સર થાય છે, વચલી કીકીમાં પણ બાજરી જેટલો દાણો થાય છે. ખરાબ વેણ કહ્યાં હશે તો જીભમાં પણ કેન્સર થશે. બંધ સમય ચિત્ત ચેતીએ..
માતપિતા વૃદ્ધોને સતાવ્યા તો આ જનમમાં જનારક દેખાઈ જશે. પરલોકમાં તો પરમાધામીઓ તેનાં હુલામણાં કરશે. કેટકેટલી તકલીફો વેઠીવેઠીને ડોસા-ડોસી તમને મોટા કરે છે, અને છોકરા યુવાનીના તોરમાં માબાપને છોડીને જુદા થઈ જાય છે. ચાર ચાર દીકરા હોવા છતાં માબાપને રાખનાર કોઈ જ નહિ. સુંદર મહેલ જેવા બંગલામાં ઘરડાં માબાપન જોઈએ. અમારો સંસાર તો લવલી-લવલી સોહામણો જોઈએ.
વિડંતિ સુઆ વિહતિ, બંધવા વલ્લહાય વિહાંતિ ઈક્કો કવિ ન વિહડઈ, મો રે જીવ!જિણભણિઓ.
અંતટાઈમે કોઈ કામ નહિ આવે, ધર્મ હોય ત્યાં કોઈની જરૂર પણ નથી. હાલ અને પ્રેમ કરવાં હોય તો પરમાત્માને જ કરો. પૂર્વના પુરૂષો ધર્મને જ વળગી રહેતા અને સંકટમાં કરેલા ધર્મથી અટવીઓમાં પણ હેમખેમ પાર ઉતરતા.
સતી સીતાજી કૃતાંતવદન નામના સારથિને કહે છે, આપણે તો શિખરજી જવાનું છે, તું અહીં કેમ ઉતારે છે? ત્યારે સેવક કહે છે, આપને જંગલમાં છોડવાની સ્વામીની આજ્ઞા છે, સીતાજી પામી ગયાં, અને સારથિને કહ્યું, પોતાના સ્વામીની આજ્ઞાને શીરોધાર્ય કરે છે, તે જ સાચો સેવક છે, યથેચ્છ ગચ્છ. ઘોર વ્યાપદોની વચ્ચે બેસવાનું બળ કોણે આપ્યું? ધર્મે જ.
હાલા રે વહાલા શું કરો, વહાલા વોળાવી વળશે. વહાલાં તે વનકેરાં લાકડાં, તે તો સાથે જ બળશે. હજારો સતીઓ આ રીતે જંગલમાં ગઈ છે, પણ ધર્મના શરણે જ ગઈ છે. અંતરાત્માની અંદર ધર્મ બેઠો હોય તે આપઘાત ન કરે.
ટી.વી., વિડીયો જોઈજોઈને માણસ ફરી ગયો છે. બેડરૂમ બની ગયો છે. વેષ ફર્યા, ખાવાનું ફર્યું, રહેણી-કહેણી, ભાષા ફરી, હવે શું બાકી રહ્યું? માબાપને કાઢી મૂકવાના બાકી છે.
વૃદ્ધ માણસો પૂજનીય નથી, પૃથ્વી ઉપર ઘરડાંનો ભાર છે, આ રીતે બોલાઈ રહ્યું છે. દૂધાળી ગાયોને રાખો, બિનદૂધાળીને મારી નાખો, માણસ કામ કરતો બંદ થઈ જાય તેને મારી નાખો, જે માણસ હેરાન થઈને જીવતો હોય તેને મારી નાખો, બકરીઓને તો મારવાનું ચાલુ જ છે.
ગાંધીજી પણ ક્રિશ્ચિયનોના ફંદામાં ફસાઈ ગયેલા અને બોલવા લાગેલા, ધીમે ધીમે મારો, કરૂણાથી મારો, ગોડસેએ મર્સલ ગાંધીજીને મારી નાખ્યા. જરૂર વગરના માણસોને મારી નાખવા આ સો વર્ષના આંતરાનું વલણ છે. મા તે મા બીજા બધા વગડાના વા. આ ઉક્તિ હવે ફેંકી દેવાશે. પશ્ચિમની વા વાઈ ગઈ છે. સંસ્કૃતિમાં ઘા મૂકાઈ ગયો છે, દેખતે રહો, દાઝતે રહો. પહેલાં કહેવત હતી કે, દેખવું નહિ ને દાઝવું નહિ. નવરાત્રિના ગરબામાં માબાપ જવા ન દે તો પૂરકિયા કરે છે. જેવું દશ્ય તેવું દષ્ટાંત. ઘેર
' વાવ દાદ કા • !