________________
હતાં. એમના દીકરાનું નામ રસૂલખાનજી હતું. એમની ઓરમાન માતાના દીકરાનું નામ એદલખાનજી હતું. પરિવારમાં એમનું માન અને ચલણ-વલણ વધારે હોવાથી રસૂલખાનજીને એવો અંદાજ તો આવી જ ગયો હતો કે, જૂનાગઢની ગાદી પર પોતાનો અભિષેક થવો ઓછો સંભવિત હોવાથી એદલખાનજી જ ગાદીએ આવવાના, આવો અણસાર આવી જવાથી રાજકાજથી વિમુખ થઇને તેઓ શિકારની લતે ચડી ગયા હતા.
શરૂશરૂમાં તો રસૂલખાનજી મનને મારીને કે મનાવીને શિકારે પણ નીકળતા, થોડા દિવસો વીતતાં એમને શિકારની એવી લત લાગી ગઈ કૈ, શિકારના શોખનો જ્યાં સુધી થોડા-ઘણા પશુ-પક્ષીઓ ભોગ ન બને, ત્યાં સુધી એમને ચેન ન પડે અને બીજા કોઈ કામમાં ચિત્ત ન ચોટે. શાહજાદા રસૂલખાનજીની આસપાસ એવા સાગરીતોનો ઘેરો જામેલો જ રહેતો કે, જેથી શાહજાદાનો શિકાર-શોખ ઘટવાનું કે મોળો પડવાનું નામ જ ન લેતાં દિન પ્રતિદિન વૃદ્ધિ જ પામતો ગયો. એ જાતનો વિવેક પણ તેઓ વીસરી ગયા કે, જોગંદરોની ગેબી ગુફાઓ ધરાવતી ગિરનારની તળેટી-ભૂમિની તો આમન્યા જાળવવી જ જોઈએ અને જ્યાં શિવના શંખ ફૂંકાતા રહેતા હોય, ત્યાં શિકાર કાજે બંદૂકના ભડાકા તો ન જ કરવા જોઈએ. શિકારનો શોખ એમને વળગ્યો હતો, એમ કહેવા કરતા શિકારના શોખને તેઓ વળગી-ચોંટી પડ્યા હતા, એમ કહેવું પડે, એવા શિકારના શોખીન બની ચૂકેલા રસૂલખાનજી પોતાના શિકારની સામે જ્યારે પડકાર થતો, ત્યારે એ રીતે ઘૂરકી ઊઠતા કે, પછી પ્રતિકાર કરવાની કોઈ હિંમત જ ન કરી શકતું ! પરંતુ મહંત મૌનગીરીજીએ જે પુણ્ય પ્રકોપ ઠાલવ્યો હતો, એનાથી જાણે રસૂલખાનજી ગાય જેવા ગરીબ બનીને વિચારમગ્ન થઈ ગયા હતા.
મહંતને શો જવાબ વાળવો, એની દ્વિધા અનુભવી રહેલા શાહજાદા સમક્ષ સણસણતા બાણ સમો મહંતનો બીજો એક સવાલ ટકરાયો કે, સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૩
૬૩
