________________
અસલમાં તેઓ મૂળીનાં વતની હતાં. મૂળીથી વ્યવસાય માટે માધાશા લીંબડી આવ્યા, અને ભાગ્ય આડેથી ભીંત ખસી જતાં થોડા જ સમયમાં એમના વ્યક્તિત્વને પિછાણી લઈને લીંબડીના ઠાકોર હરિસિંહજીએ માધાશાને રાજ્યના કામદાર તરીકે નીમ્યા. કામદાર તરીકે એમની કાર્યવાહીથી સંતુષ્ટ બનેલા હરિસિંહજી માધાશાને વધુ ને વધુ જવાબદારી સોંપતા ગયા, એક દહાડો તાજ વિનાના રાજ જેવા પદે માધાશાને નિયુક્ત કરીને હરિસિંહજીએ બરવાળા પંથકનાં બાર ગામોનો વહીવટ એમને સોંપ્યો.
બરવાળાનો વહીવટ હાથમાં આવ્યા બાદ સંવત ૧૮૩૫માં માધા શાહે સૌ પ્રથમ ગામ ફરતો ગઢ બંધાવ્યો, આ પૂર્વે નાનકડા એક ગામડા તરીકે જે બરવાળા ઓળખાતું હતું, માધાશાએ બંધાવેલા આ ગઢ-કિલ્લા બાદ એ જ બરવાળા ધીમે ધીમે વિકાસ સાધતું સાધતું વેપારવણજના પ્રમુખ કેન્દ્ર તરીકે જમાવટ પામતું ગયું. આ રીતે બરવાળાના વિકાસનો પાયો નાંખીને એક દડાહો માધાશાએ જ્યારે આ વિશ્વ પરથી વિદાય લીધી, ત્યારે ઘેલાશાહના શિરે બરવાળાનું સુકાન સંભાળવાની જવાબદારી આવી.
માધાશાહે બરવાળાનો પાયો તો પૂરી જ દીધો હતો, ઘેલાશાહે એ પાયા પર વિકાસના એક પછી એક માળ ચણવા માંડ્યા. ઘેલાશાહ પાસે વણિકની ચાતુરી ઉપરાંત ક્ષત્રિયનું ક્ષાત્ર તેજ જેમાં ઝિલાતું હોય, એવી સમશેર ઘુમાવવાની એ જાતની તરવરતી અને તાતી તાકાત હતી કે, એ તાકાત મિત્રોને સામેથી આકર્ષી લેતી, તો શત્રુઓને શરણાગતિ સ્વીકારવા મજબૂર બનાવતી.
ઘેલાશાહે બરવાળાનું સુકાન સંભાળતાં બારમાંથી બાવીસ ગામના તાલુકા તરીકે બરવાળાને વિકસાવ્યું. બરવાળાને આવા વિકાસના પંથે આગળ વધારવા જતાં બહાદુર ઘેલાશાહને સાંઢ જેવી કેટલીય શક્તિઓને નાથવી પડી હતી, કેટલાય સિંહોને એમણે ગાય જેવા ગરીબડા બનાવી
–+ સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૩
