________________
હતું. વળી ગાડાને ધક્કો મારતાં મારતાં એટલો બધો સમય વીતી ગયો હતો કે, હવે સવાર પડવામાં ઝાઝી વાર ન હતી.
ને ઘરના ન ઘાટના' જેવી સ્થિતિ અનુભવતાં જગા પટેલ સૂડી વચ્ચેની સોપારી જેવી ભીંસ અનુભવી રહ્યા. એમને થયું કે, અત્યારે જો ત્રીજો કોઈ મદદગાર મારી વહારે ધાય, તો જ આ ગાડું હેમખેમ ઘરભેગું થઈ શકે. નહિ તો મારી ફજેતીનો ફાળકો થયા વિના નહિ રહે અને હું ચોર તરીકે કલંકિત બન્યા વિના પણ નહિ જ રહ્યું. જગા પટેલ આવી મૂંઝવણમાં મનોમન ભગવાનને મદદે આવવા પ્રાર્થના કરી રહ્યા. એટલામાં જ કળશિયો લઈને જંગલ તરફ જતી એક કદાવર કાયા પર પટેલની નજર પડી.
ડૂબતો માણસ તો તરવા માટે તરણેય ઝાલે, તો પટેલ મદદ માટે સાદ પાડે, એ સહજ હતું. કદાવર કાયા ધરાવતી એ વ્યક્તિને પટેલે વિનંતી કરી કે, થોડો ઉપકાર કરીને મદદ કરશો, તો હું ઋણી રહીશ. આ ગાડાને ધક્કો મારીને બહાર કાઢવામાં તમે જો જરાક સાથ આપો તો જ આ ગાડું બહાર નીકળી શકે અને તો જ હું આ ગાડાને ઘરે પહોંચાડી શકું.
કદાવર કાયા ધરાવતી એ વ્યક્તિ બીજી કોઈ જ નહોતી. એ તો હતા ખુદ ગજાભાઈ ગોહિલ દરબાર ! ખેડૂતની કાકલૂદીભરી વિનંતી સાંભળીને બધો તાગ પામી જતાં એમને જરાય વાર ન લાગી. એઓ સમજી ગયા કે, આ ખેડૂત લોભનો માર્યો ગજા ઉપરાંત અનાજ ભરીને રાતોરાત એટલા માટે જ આ ગાડું ઘરભેગું કરી દેવા માંગતો લાગે છે કે, જેથી એટલો રાજભાગ ઓછો ચૂકવવો પડે !
આ ચોરીને ધારે તો ગોહિલ દરબાર ત્યારે પકડી શકે એમ હતા, અને કાપો તો ય લોહી ન નીકળે, એવી પરિસ્થિતિમાં પટેલને સપડાવી શકે એમ હતા. છતાં પ્રજા પરનું વાત્સલ્ય અને હૈયાનું ગાંભીર્ય એમને એમ કરવા જતાં રોકતું હતું. એથી પોતાની જાતને પ્રગટ કર્યા વિના
૧૦૮ –
- સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૩
