________________
આવીએ અને દીકરીના હાથમાં કશું જ આપ્યા વિના ચાલ્યા જઈએ, તો દીકરીને એવું દુઃખ થાય કે, વજેસિંગજીને પિતા તરીકે સ્વીકારનારા ખુમાણ આ દીકરીના ગામમાં આવ્યા અને શું દીકરીને મળ્યા વિના જ ચાલ્યા ગયા ! દીકરીના ગામને ન લૂંટવાની આમન્યા જળવાઈ એનો આનંદ છે, પણ દીકરીના હાથમાં કશુંક ભેટ ન ધરી શકાયાનું દુઃખ હોવાથી જ આટલું પૂછવું પડે છે કે, કોઈના ખિસ્સામાં કંઈ છે ખરું !
ખુમાણની ખમીરીભરી આ વાત સાંભળીને બહારવટિયાઓ પણ પ્રસન્ન પ્રસન્ન બની ઊઠ્યા, છતાં ખિસ્સાં ખાલી હોવાથી થોડી પણ રોકડ ૨કમ ખુમાણના હાથમાં સમર્પિત કરવા સૌ અસમર્થ હતા. છતાં સૌએ ખુમાણને કહ્યું કે, આપની વાત સાવ સાચી છે. ખરેખર આપણને ઘણી ઘણી કમાણી આ ગામે કરાવી આપી છે. આ કમાણી એવી કલ્યાણકારી છે કે, જે જીવનભર કામ લાગ્યા જ કરે, છતાં ખૂટે નહિ, વધ્યા જ કરે.
મનોમન કોઈ સંકલ્પ કરી લઈને જોગીદાસ ખુમાણ પોતાના માર્ગે આગળ વધી ગયા. બે-ત્રણ દિવસ બાદ એ સંકલ્પની સિદ્ધિરૂપે બોડકી ગામનો કોઈ સંગાથ ગોતી કાઢીને એના હાથમાં થોડીક સોનામહોરો સાથે એક સંદેશ-પત્ર એ જોગીદાસ ખુમાણે વજેસિંગની એ દીકરી પર પાઠવ્યો, જેમાં લખ્યું હતું કે, થોડા દિવસ પૂર્વે બોડકી ગામે આવવાનું બન્યું હતું. જેને ધણી તરીકે શિરોધાર્ય કરીએ છીએ, એ વજેસિંગજીની દીકરીના હાથમાં કંઈક ધરવું જોઈએ, પણ ત્યારે સંજોગો સાનુકૂળ નહોતા, એથી હવે આજે આ સાથે ફૂલ નહિ તો ફૂલની પાંખડીરૂપે થોડુંક પાઠવી રહ્યો છું. જેનો સ્વીકાર કરવા વિનંતી. આજ પછીની આવતીકાલ એવી ભવ્ય ઊગે કે, તમારું સાક્ષાત્ દર્શન કરવાની તક મળે.
લિ. જોગીદાસ ખુમાણ.
સોનામહોરોની સાથે આ પત્ર જ્યારે બોડકીગામમાં પહોંચ્યો, સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૩
- ૧૧૯
