________________
દેવડાવજો કે, બરવાળાથી લખેલો સંદેશ-પત્ર મળી જ ગયો હશે ?
આટલો મૌખિક સંદેશ આપીને ઘેલાશાહ બોટાદ તરફ રવાના થઈ ગયા. આ સંદેશો વોગદાનને મળતાં જ એના મનમાં એવો વિચાર ઘૂમરાવા લાગ્યો કે, વાણિયાએ વેણ-વચન પાળ્યું ખરું ! મને એની દયા આવે છે કે, એ મારી આગળ ટકી શકશે ખરો ? એ સસલા પર સિંહ તરીકે ત્રાટકવામાં મારી શી આબરૂ? પણ જ્યારે એ હથિયાર ઉઠાવવાની હઠ લઈને જ બેઠો છે, ત્યારે મારાથી ના પણ કેમ પડાય ? માટે ભલે ફેંસલો થઈ જતો, જેમ મારી જીત નક્કી છે, એમ એની હાર પણ નક્કી જ છે. પરંતુ એટલું તો ઇચ્છવું જ રહ્યું કે, એ યશસ્વી રીતે હાર પામે. - વોળદાન પોતાના પરાક્રમ બદલ ગર્વિષ્ઠ હતો, એમ તો ન જ કહી શકાય, પરંતુ બરવાળા અને ઘેલાશાની બહાદુરીનું ગણિત માંડવામાં વોળદાન જરૂર થાપ ખાઈ ગયો હતો, એમ માન્યા વિના તો ચાલે એમ જ ન હતું. પોતે જે રીતે ભૂલનો ભોગ બની જવા પામ્યો હતો, એનો ખ્યાલ વોગદાનને એ ઘડી-પળે જ આવ્યો કે, જ્યારે બીજે દિવસે ઘેલા શાહ તલવાર તાણીને સામે ખડા થઈ ગયા.
ઘેલાશાહે તલવાર તો એ માટે જ તાણી હતી કે, જેથી વોળદાન પોતાને ઓળખી શકે, બંને પહેલી વાર જ મળતા હતા. એથી તલવાર મ્યાન કરી દઈને ઘેલાશાહે કહ્યું કે, પહેલી વાર જ મળી રહ્યા છીએ, માટે થોડા કસુંબા-પાણી માણી લઈએ, બળાબળનો હિસાબ પછી માંડીશું, વોગદાનને લાગ્યું કે, આ વાણિયો વળી અજબગજબનો લાગે છે ! લાગણીના સંબંધ જોડીને પછી લડવા માંગે છે. બંને વચ્ચે કસુંબા-પાણી થયાં અને પછી વાતચીત પણ થઈ, વોગદાનને એમ થયું કે, આ વાણિયાને ભાઈ તરીકે ગળે વળગાડી દઉં. પણ પછી ક્ષાત્રવટની અને બરવાળા માટે બોલાયેલા અપશબ્દોની સ્મૃતિ થતા જ વેરની પિપાસા સળવળી ઊઠી. ઘેલાશાહે કહ્યું: “વોગદાન ! પહેલો મારે એ કદી ન હારે. આવી કહેવત છે. પણ હું બીજો માર ચલાવીને તમને જીતાડવા માંગું છું. માટે સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૩ +
– ૭૭
