________________
મહંત એ જ ઘડીપળથી ઉપવાસ પર ઉતરી ગયા. એમણે ઉઘાડે છોગે જાહેર કર્યું કે, જે ગામની માલિકી વર્ષોથી આશ્રમની જ હતી, એ અલીન્દ્રા અને ટીંબડી ગામ આશ્રમને પાછા અપાવીને જ રહીશ. આ ગામ પાછા મળશે, પછી જ ઉપવાસ છોડીશ. નહિ તો મારો દેહ ભલે છૂટી જાય, પણ ઉપવાસ તો નહિ જ છૂટે ! પથ્થર પર અંકિત રેખા જેવી મહંતની આ પ્રતિજ્ઞા સાંભળીને સૌનાં દિલ ધડકન ચૂકી ગયા. ઘણાએ આવી પ્રતિજ્ઞા અંગે પુનર્વિચાર કરવાની વિનંતી કરી. પણ મહંત ટસના મસ ન જ થયા. ઉપવાસ ઝડપભેર આગળ વધવા માંડ્યા.
વજીરના કાને આ વાત અથડાઈ. અમલદાર તુમાખી હોવા ઉપરાંત નવાબી રાજ્યમાં એવું સ્થાન માન ધરાવતો હતો કે, એની વિરુદ્ધ ફરિયાદ થઈ શકે એમ ન હતી. માટે કોઈ યુક્તિ-પ્રયુક્તિ પૂર્વક જ આ વાત નવાબ રસૂલખાનજી સમક્ષ પહોંચાડવી પડે એમ હતી. એક વાર સાનુકૂળ પળ સધાઈ ગઈ. નવાબને એક વાર અલીન્દ્રા-ટીંબડી બાજુ નીકળવાનું થયું, વજીર સાથે જ હતા. યોગ્ય તકની પ્રતીક્ષા કરી રહેલ એમને નવાબે સામેથી જ પૂછ્યું : આ અલીન્દ્રા ગામ દેખાય છે તો ખૂબ ખુબ સમૃદ્ધ ! શું આ ગામ નવાબી રાજ્યની હદમાં જ આવેલું છે.
વજીરે લાગ જોઈને બરાબર ઘા કર્યો નવાબ ! આપણા પૂર્વજોએ આ ગામ ખેરાત-ધર્માદા નહોતું કર્યું, ત્યારેય માલિકીનું હતું અને આજે પણ આપણી જ માલિકીનું છે. આ સાંભળીને નવાબે સવાલ કર્યો કે, ધર્માદા થઈ ગયેલા આ ગામ પર નવાબી રાજ્યની પાછી માલિકી કઈ રીતે સ્થાપિત થઈ? જવાબમાં વજીરે બધી જ વાત વિગતવાર રજૂ કર્યા બાદ છેલ્લે ચોટ લાગે એવી વાત કરતા કહ્યું કે, માટે જ તો મહંત મૌનગીરીજીને આ બે ગામો ઉપરની આશ્રમની માલિકી પુનઃ માન્ય કરાવવા ઉપવાસ પર ઉતરવું પડ્યું છે. અલીન્દ્રા અને ટીંબડી ઉપરની આશ્રમની માલિકી જ્યારે પુનઃ માન્ય રખાશે, ત્યારે જ એ મહંત પારણું કરશે. દિવસો વીત્યા હજી પારણું થયું નથી.
-- સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૩
