________________
રસૂલખાનજીની નજર સમક્ષ પોતાના જીવનને પલટાવી જનારાં એ સ્થળ-પળ તરવરી ઊઠ્યાં તેમજ મહંતના મંગળમુખેથી ઉચ્ચારાયેલાં એ આશીર્વચનો સાંભરી આવ્યાં કે, તમે જ જૂનાગઢની રાજગાદીને શોભાવનારા બનશો ! આ ભૂતકાળની સ્મૃતિ તાજી થતાં જ નવાબ રસૂલખાનજીની આંખે ઝળઝળિયાં આવી ગયાં. એમણે દીવાનને કહ્યું કે, વહેલામાં વહેલી તકે મહંત મૌનગીરીજીને સન્માન સાથે અહીં તેડી લાવો. એમના આશીર્વાદના પ્રભાવે જ મને આ રાજગાદી મળી હોવાથી હવે વધુ આશીર્વાદ પામવા હું એમના ચરણ ચૂમવા ઇચ્છું છું.
દીવાન અને વજીર મહંત સમક્ષ પહોંચી ગયા. એમણે મહંતને વિનંતી કરી કે, નવાબ રસૂલખાનજી આપને યાદ કરી રહ્યા છે. આપના આશીર્વાદથી જ અણધારી રીતે એમને રાજગાદી મળી છે. એથી આપના વધુ આશીર્વાદ પામવાની એમની ઇચ્છા છે. માટે આપને આમંત્રણ આપવા અમે આવ્યા છીએ.
આ વિનંતી સાંભળીને મહંત તૈયાર થઈ ગયા. કારણ કે આશ્રમમાં ગોશાળા પણ હોવી જોઈએ, એવો એમનો ચિરપ્રતીક્ષિત એક મનોરથ હતો, જેથી જતાં આવતાં સાધુઓ અને યાત્રિકોની “દુગ્ધ-પાન' દ્વારા આગતા-સ્વાગતા કરી શકાય. આ મનોરથની પૂર્તિ માટે પણ ઝડપી લેવા જેવી આ તક હતી. એથી નવાબ સમક્ષ પહોંચી ગયા બાદ નવાબે “ગુરુ ચરણે કંઈક સમર્પિત કરવાની ભાવના વ્યક્ત કરી, ત્યારે મહંતે જણાવ્યું કે, અમારે સાધુસંતોને તો કંઈ જ માંગવાનું રહેતું નથી, આમ છતાં નવાબ કંઈ ને કંઈ આપવાની ઈચ્છા રાખે જ છે, તો તે અબોલ પશુસૃષ્ટિ માટે આપી શકે છે. વર્ષોનો મારો મનોરથ આશ્રમમાં ગોશાળા પણ હોય, એવો રહ્યો છે. તો રાજ્યગાદીની ખુશાલીમાં ગોશાળા જેવું કાર્ય થાય, તો ગાયોની દુઆ મળતા નવાબ રસૂલખાનજીનું રાજ્ય શાસન વધુ સુંદર રીતે ચાલી શકે. મહંતનો ચરણસ્પર્શ કરતાં નવાબે પુનઃ વિનંતી કરી કે, મહંતજી!
-+ સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૩
૬૮
૦...
