________________
૩૨૪]
જન કેન્ફરન્સ હેરલ્ડ.
[સપ્ટેમ્બર
હમને પૂલની મર્યાદાથી આગળ લઈ જઈ શકશે નહિ મહારે એ સ્થલત્વનું અસ્તિત્વજ ભૂલી જવું છે. હું સ્કૂલ છું- મનુષ્ય છું-આટલેજ (સાડા ત્રણ હાથને) છું એ ભૂલી જવું છે.
મહારી તબીયત એટલી બધી સારી રહે છે, મારૂં મગજ એટલું બધું ખીલેલું રહે છે કે જાણે હું આનંદની હવામાં એરોપ્લેન (વિમાન) માં બેસ્રી ઉડયાં કરે છે. એકાદ ગંભીર કિંવા આધ્યાત્મિક વિષય ઉપર પત્ર લખવાને માટે મુંબઈમાં પંદર પંદર દિવસ જે સ્કૃતિની મહારે રાહ જોવી પડતી તે સ્મૃતિ રાત્ર દિવસ મહારા મગજમાં એટલી બધી ઉભરાયાં કરે છે કે રાત્રદિવસ સૈાને પત્ર લખ્યાં કરું અને નોટપેપરના નોટપેપર ભરી એ ફુર્તિના ઉભરા કાઢયાં કરું ! ઘડી ઘડીમાં એટલા બધા નોટપેપર લખાઈ જાય છે કે વાંચનારને કંટાળો આવશે એવી કલ્પના મેડી મોડી પણ આવીને પ્રભુ કૃપાએ પત્ર હું પુરો કરી નાંખી બીડી શકુ છું. અત્યારની આ—તારા પત્રની જ વાત કરૂછું, પહેલા નેટપેપર પર પ્રથમ પેરેગ્રાફ લખ્યો ત્યારે એમ થયું હતું કે શું લખવાનું છે ? જવાબ તે કાલેજ લખી નાંખે. હવે કંઈ બાકી રહેતું નથી અને એમ લાગ્યું હતું કે આ એક નોટપેપર ભાગ્યેજ પૂર્ણ થઈ શકશે. પરંતુ આ પાંચમું પાનું લખું છું મહારા સ્વમામાં એ ન હતું કે આજે હું હને આટલો લાંબો પત્ર લખવાનો છું. કિવા અમુક અમુક બાબતે લખવાને એવા કંઈ વિચાર પણ કરી રાખ્યા ન હતા !
પર લાંબે અને લાંબો થતો જશે તે(માફી માગતો જાય છે અને હનુમાનના પૂછડાની પેઠે લખવાનું લંબાવતો જાય છે.) એમ હુને લાગશે માટે હવે પૂર્ણ કરી નાંખીશ. વળી લખીશ. હજુ એક બે પત્ર લખીશ અને પછી લાંબા વખત સુધી ત્યારે માટે એવી વાતનો સંગ્રહ કરી પટારા ભરી રાખીશ ને પાછો આવીશ તે વર્ષોના વર્ષો સુધીનું સાંભળ્યા કરીશ તે પણ ખૂટશે નહિ.
હું અહીંથી છઠી તારીખે જઈશ. હારડ આગળ દૂરદૂર-બહુજ દૂર ! અહીંથી ૪૨ માઇલ ઉપર એક અમુક દિશામાં એક અત્યંત રમણીય–ઉત્તમ સ્થાન-શોધી કહાડયું છે. નજરે જોયું નથી પણ સાંભળીને નક્કી કર્યું છે ત્યાં કોઈ નથી-કઈ વસ્તી નથી. એક મોટી નદીનું મૂળ છે. ત્યાંથી એ નદીનાં ઝરણું–હાના ન્હાના ધેધ નિકળે છે. એક અત્યંત ઉંચા પહાડની તળેટી જેવી એક ખીણમાં-એ ઝણના મૂળ આગળ-રહીશ-ધ્યાન કરીશભટકીશ-કલાકના કલાક બરફમાં અને પર્વતમાં શિખર ઉપર અને નીચેની ખીણમાં ફરીશ. ભાન ભૂલાઈ જશે ત્યાં બેસી જઇ એ આનંદ સમાધીમાં લીન થઈ જઈશ. કઈ દિશામાં અને જ્યાં તે કહીશ નહિ કારણકે તેમ કરવામાં છે પરંતુ અંહી થી ૪૨ માઈલ અંદર આગળ-હિમાલયની મધ્યમાં-બરાબરી ચાર ચાર છ છ ફીટ બરફ વર્ષમાં આઠ માસ સુધી પડે-આપણે ના પાડીએ તો પણ પડે-આપણા કહ્યામાં ન રહે ! ત્યાં રહીશ, બેસીશ, ઈચ્છા થશે તે વાંચીશ-લખીશ (એક પેન્સીલ અને એક શીશીમાં શાઈ ભરીને લઈ જવાને છું વધારે નહિ. એટલું ખવાઈ જાય, ફૂટી જાય કે ઢળી જાય તે મને લખવા દેવાની ઈશ્વરની
