________________
બુદ્ધિપ્રભા
તા. ૧૯-૧-૧૯૬૫
ઊડવા તે પંખી એ તો ફફડાટ મૂર્ખ માણસે ખાવા પીવા
કરતું કે એ તડફડાટનો જાણે માટે જીવે છે, જ્યારે ડાહ્યા ! કાશુને હૈયે હુડા ઝીંકો! રાલવાને માણસે જીવી શકાય તે માટે ? અશકત થઇ ગયું હોય તેવું પંખી ખાય-પીવે છે.
જમીન પર ઠોક નાખીને પડી રહેતું -સુકાત
અને આંખ ઉઘાડમીંચ કર્યા કરતું.
કાણુ ઉઘાડબંધ થતી આંખ સામે એટલું જ. બાકી વિચારથી તો તેણે તાકી રહેતી. એના આંખના ખૂણું આજ સુધીમાં કેટલાંય પંખીને આ ભીના થઈ જતા. એની પાસે છવતલીમડાના ડાળે વીંધી નાખ્યાં હતાં.
દાન આપવાને કઈ ઈલમ હોત તે - કાણુ કાળુના હૃદયમાં પરિવર્તન
એણે બધાં પંખીને હવામાં ઊડાડી કરવામાં લગીરેય સફળ થઈ નહિ.
મૂક્યાં હેત ! પણ કાળુ આમ કંઈ જે દિવસે કાળને વધારે પંખાનો
ચેડે કાશ ઉપર વિશ્વાસ રાખે? શિકાર હાથ લાગતો તે દિવસે તે
એની સળવળેલી દાઢ ખાધા વિના વધારે ખુશમિજાજમાં રહે. કાશું
કંઇ છેડી શાંત થાય ? તે કાણુ સામે તે બેસી જાતે અને તેની સામે
પાસે જ ચૂલામાં ભળતું કરાવી બધાં બધાં પંખી તે મુકી દેતે. કાશુ ત્યારે
પંખીને શેકાવતા. જીવતાં રહેલાં ગમગીન બની જતી. ક્યાંય સુધી
પંખીની ડોક કશુની આંખ સામે જ ઘવાયેલાં પંખી સામે જોયા કરતી.
મસળી નાખતો અને ચૂલામાં બળતા કેઈકની પાંખ તૂટી ગઈ હોય,
અગ્નિમાં ફેકી દેતે. કેકની છાતી વીંધાઈ ગઈ હય, કશુની આ રાજ સરખી ય કેઈકના પગ તૂટી ગયા હોય તે ભીનાશ જે તે કહી દે કાઈકની ફેક વીંધાઈ ગઈ હોય. “મને પરતાં પહેલાં વિર કર. વીંધાવા છતાં જીવતાં રહેલાં પંખીઓ હતું ને ? હું શિકારીનો દીકરો છે કાશુ સામે ફફડાટ કરતાં ત્યારે કાથથી તે તું જાણતી હતી. મને શિકાર જેવું અસહ્ય બની જતું ! પાંખમાં વિના જરા ય નહ . . ને જે વીંધાયેલું પંખી લથડિયાં ખાતું, વધારે કરીશ તે લીમડા પર આવતાં પ્રજતું પ્રજતું આમથી તેમ ચાલવા એકેએક પંખીને વીંધી નાખીશ અને પ્રયત્ન કરતું અને થોડેક જતાં ગબડી તારે જ હાથે માંસ ર ધાવીશ !” ૫ડતું. તેની પાંખ પહોળી થઇ જતી અને આમ તે રાજ વગડામાં અને પગ ઊંચા થઈ જતા. ફરીથી જઇને પંખીને શિકાર કરતે રહ્યો
