________________
પુદ્ગલ ગીતા
૧૩
ભાવાર્થ : પૌદ્ગલિક ભાવોનો રાગી આત્મા તેમાં આસક્ત અને લોલુપી બન્યો છતો જગતના લગભગ ઘણા ખરા જીવો પાસે જુદી જુદી વસ્તુઓ માંગ્યા જ કરે છે. જેની પાસે જે જે વસ્તુ દેખે તેની પાસેથી તે તે વસ્તુ મેળવવાની ચાહના વાળો તે જીવ ભીખારીની જેમ કાલાવાલા કરે છે. આજીજી કરે છે અને પોતાની લાચારી વ્યક્ત કરે છે. ગરજુ ગરીબની જેમ સર્વત્ર હાથ જોડતો પગે પડતો દેખાય છે. પંગ ચંપી કરતાં જરા પણ લજ્જા પામતો નથી. પરંતુ જે આત્માઓએ પૌદ્ગલિક ભાવોનો સ્નેહ ત્યજી દીધો છે. પૌદ્ગલિક સુખોમાંથી મન ઉઠાવી લીધું છે. તે આત્મા મોહરાજાને જીતીને આ જગતમાં જગતિનું અર્થાત્ તીર્થંકરપણાનું બીરૂદ પ્રાપ્ત કરે છે. એટલે કે સર્વજ્ઞ કેવલી તીર્થંકર પરમાત્મા થાય છે. મોહને જીતનારો તે જીવ તુરત જ મોક્ષગતિને પામે છે. ।।૧૭ના
તથા વળી પૌદ્ગલિક ભાવોમાં આસક્તિ એટલે કે મમતાવાળો તે જીવ આર્તધ્યાન રૌદ્રધ્યાન કરીને હિંસાદિ મહા પાપો કરતો છતો ચારે ગતિમાં અનંતકાળ ભટકે છે. જન્મ-મરણનાં દુઃખો પામે છે. પરંતુ જે આત્મા પૌદ્ગલિક ભાવોનો સ્નેહ ત્યજે છે તે જીવને નિર્વિકારી અને નિર્મોહી થઈને મોક્ષે જતાં એક સમય જેટલી પણ વાર લાગતી નથી. મોહને જીતનારો તે જીવ તુરત જ મુક્તિપદ પ્રાપ્ત કરે છે. II૧૮। પુદ્ગલ રસ રાગી જગ ભટકત, કાલ અનંત ગમાયો । કાચી દોય ઘડીનેં નિજગુણ, રાગ તજી પ્રગટાયો ।।૧૯।સંતો પુદ્ગલ રાગે વાર અનંતી, તાત માત સૂત થઈયા। કિસકા બેટા, કિસકા બાબા, ભેદ સત્ય જબ લહીયા॥૨૦॥ સંતો
