________________
પુદ્ગલ ગીતા
તન મન વચન પણે જે પુદ્ગલ, વાર અનંતી ધારયા । વમ્યા આહાર અજ્ઞાન ગહનથી, ફિરફિર લાગત પ્યારા ૯૦ના સંતો
૬૩
ગાથાર્થઃ આ સંસારમાં જે જે વસ્તુઓ ઉત્પન્ન થાય છે તે તે વસ્તુઓ હે જીવ ! તું નથી અથવા જે જે વસ્તુ વિનાશ પામે છે. તે પણ હે જીવ ! તું નથી. હે જીવ ! તું તો અચલ અકલ અવિનાશિ અને અખંડ દ્રવ્ય છો. આ વાત કંઈક સમજ અને દિલમાં ઉતાર.
મન-વચન અને કાયા રૂપે જે જે પુદ્ગલો છે. તે અનંતી વાર ગ્રહણ કરીને વમી દીધાં છે. તે વમેલાં પુદ્ગલો અજ્ઞાનતાના વશથી ફરી ફરી વારંવાર પ્યારાં લાગે છે. હે જીવ ! સંસારની માયા જ આવી છે. ૫૮૯-૯૦ા
ભાવાર્થ : જીવ એ ચૈતન્ય ગુણવાળો પદાર્થ છે. જ્યારે પુદ્ગલ દ્રવ્ય એ જડ પદાર્થ છે. એટલે શરીર-ઘર-ધન આ સર્વ અચેતન હોવાથી જીવથી ભિન્ન દ્રવ્ય છે. હે જીવ ! તારી સાથે પરભવથી આ દ્રવ્યો આવ્યાં નથી અને આ ભવથી બીજા ભવમાં જતાં સાથે આવવાનાં પણ નથી. અહીં આવ્યા પછી શરીર બનાવ્યું છે અને અંતે શરી૨ તથા ધન કમાણી બધું જ મૂકીને જવાનું છે. તારાથી તે પદાર્થો અત્યંત ભિન્ન વસ્તુ છે.
તથા વળી તે શરીર-ધન વિગેરે અચેતન પદાર્થો વિનાશી દ્રવ્ય છે. ક્યારેક હોય, ક્યારેક ન પણ હોય, તું તો નિત્ય અને અવિનાશી દ્રવ્ય છો. આમ હોવાથી પુદ્ગલ દ્રવ્યની આ માથાકુટને તું છોડ. (ત્યજી દે.)
કંઈક સમજ અને ધીરજ રાખીને કંઈક વિચાર કર. દિલમાં દેખ. તારા આત્મામાં તું જોનારો થા. પરદ્રવ્યમાં મોહાન્ધ કેમ બન્યો છે ?
શરીર-મન અને વચન રૂપે આ જીવે અનંતીવાર જે પુદ્ગલો ગ્રહણ કર્યાં છે અને ત્યજ્યાં છે. તે જ પુદ્ગલ દ્રવ્યો હે જીવ ! તને ફરી ફરી અતિશય
