________________
પુદ્ગલ ગીતા જે અજ્ઞાની છે. તેવા બાળ જીવોના) ઉપકાર માટે અત્યંત ઉપકારી એવું, તથા જ્ઞાનના આનંદરૂપ એવું, તથા સુખને કરનારું એવું આ કાવ્ય મેં બતાવ્યું છે. (મેં એટલે વિદ્વાનન્દ શબ્દમાંથી ચિદાનંદવિજયજીએ આ કાવ્ય બનાવ્યું છે.) ૧૦૭-૧૦૮
ભાવાર્થ: આ કાવ્યની આ બન્ને છેલ્લી ગાથાઓ છે. હવે આ કાવ્ય સમાપ્ત થાય છે. છેલ્લે છેલ્લે આ કાવ્ય બનાવનારા પરમ પૂજ્ય ચિદાનંદવિજયજી મહારાજશ્રી કહે છે કે તે જીવ ! મોહના નશાના કારણે રાગ અને દ્વેષ તથા તેના સહાયક એવા ચાર કષાયોના સહારાને લીધે તું ઘણો રખડ્યો. તું ઘણું ભટક્યો છે. હવે થોડી થોડી સ્થિરતા લાવીને મનને તથા તનને અત્યંત સ્થિર કર. ચંચળતા દૂર કર. જે તે કામોમાં મન નાખીને આત્માનું બગાડ નહિ. ચિત્તની અસ્થિરતા અર્થાત્ ચંચળતા વિસરી જા. (ભૂલી જા.) અને આત્મકલ્યાણ સાધવા માટે તત્પર થઈ જાય.
જ્યાં અનંત અનંત જિનેશ્વર ભગવંતો એટલે કે સર્વજ્ઞ ભગવંતોવીતરાગ ભગવંતો રહ્યા છે. એવા ૪પ લાખ પ્રમાણ સિદ્ધશીલાના તળીયા ઉપર જઈને તે સર્વની સાથે સમાઈને ત્યાં રહીએ કે જ્યાંથી ફરી આ સંસારમાં દુઃખ-સુખના અનંત ચક્કરમાં પડવાનું બનતું નથી. અત્યંત સ્થિરતા (એક આકાશ પ્રદેશ પણ હાલવા-ચાલવાનું કે ખસવાનું નથી. તેવા સ્થાનમાં જઈને અત્યંત સ્થિરતા) ધારણ કરીને જ્યાંથી ફરીથી સંસારમાં આવવું જ ન પડે. તેવી મુક્તિદશામાં સદાને માટે હે જીવ! તું વસવાટ કરનારો બન. (જ્યાં જન્મ નથી, ઘડપણ નથી. મૃત્યું નથી રોગ નથી તથા શોક નથી.) આવા નિર્ભય સ્થાનમાં સદાને માટે વસવાટ કરનારો થા. // ૧૦૭
આ અધ્યાત્મ ગીતા નામનું નાનકડું શાસ્ત્ર બાળજીવોને સાચા તત્ત્વનો ખ્યાલ આવે અને જીવ દ્રવ્ય અને પુદ્ગલ દ્રવ્ય એ બન્ને ભિન્ન
