________________
૪૧
પુદ્ગલ ગીતા
જેમ રોગી માણસ રોગ વધે એવા કુપથ (અવળા રસ્તા) સેવીને પણ (જેમ ડાયાબીટીસના રોગવાળો દૂધપાક કે શીખંડ ખાઈને પણ) ઘણો હર્ષિત થાય છે. તેમ દાગીનાની શોભાથી આ જીવ રાજી રાજી થઈ જાય છે પણ આ મુદ્દગલદ્રવ્ય હોવાથી મારું સ્વરૂપ નથી આ વાત જીવ ભૂલી જાય છે.
જ્યારે જ્યારે આવા પ્રકારની સોના-રૂપા-હીરા-માણેક આદિની શોભામાં આ જીવ અંજાઈ જાય છે. મોહબ્ધ બને છે ત્યારે ત્યારે સામેનું પાત્ર કઈ જાતિનું છે! કોનાં પુત્ર-પુત્રી છે? તેનું કુલ શું છે? તેની નામ - જાત શું છે? સામેની વ્યક્તિનું નામ શું છે? ગામ કયું છે? ઇત્યાદિ કોઈ ભાવો જાણે નહિ તો પણ તેના મુખ ઉપર શરીર ઉપર અને કપડાં તથા દાગીનાના દેખાવ ઉપર મોહબ્ધ થઈ પુદ્ગલોની જ માત્ર સોબતના કારણે ગમે તેવા પાત્ર સાથે સંબંધ બાંધીને તેવાં તેવાં દેખાવકારી નામો ધારણ કરીને પોતાના આત્માના સર્વે પણ ગુણો ખોઈ બેસે છે. જેમ હલકા માણસની સોબત આપણને પ્રેમમાં પાડીને વાતોમાં જોડીને બધુ ધન લુટી લે છે. તેમ આ જીવ પણ લુંટાય છે પોતાના ગુણમય સર્વ ધન ખોઈ બેસે છે. //પ૯-૬૦મા. પુદ્ગલ કે વશ હાલત ચાલત, પુદ્ગલ કે વશ બોલે કહૂકબેઠા ટકટક જુએ, કણૂંકનયન ન ખોલે ૬૧સંતો મન ગમતા કહું ભોગ ભોગવે, સુખ સંન્ઝામેં સોવે કહૂંક ભૂખ્યા તરસ્યા બાહર, પડ્યા ગલીમેં રોવે ૬રાસંતો
ગાથાર્થઃ મોહમાં અંધ બનેલા જીવો પુદ્ગલના સુખને આધીન થયા છતા હાલે ચાલે, પુદ્ગલને આધીન થયા છતા બોલે, કેટલાક બેઠા બેઠા (જાણે સીનેમાના ઘરમાં બેઠા હોય તેમ) ટક ટક (તાકી તાકીને) પુદ્ગલોની શોભાને જોયા જ કરે છે. તથા કેટલાક એવા અંજાઈ જાય છે કે નયન પણ ખોલતા નથી. કેટલાક જીવો મનગમતા
