________________
પુદ્ગલ ગીતા
૫૧
એમ કરતાં કરતાં ક્યારેક ભવિતવ્યતા પાકે ત્યારે વિશુદ્ધ એવા અત્યંત નિર્મળ એવા ભાવને આ જીવ ગ્રહણ કરે છે. એવા ઉત્તમોત્તમ ભાવવાળો બને છે. ત્યારે સ્વયં પોતે જ આપો આપ સમજતો થાય છે કે પાપ એ લોખંડની બેડી છે અને પુણ્ય એ સુવર્ણની બેડી છે. આખર તો પુણ્ય અને પાપ આ બન્ને બેડી જ છે. એમ જ્ઞાની ભગવંતોએ શાસ્ત્રોમાં કહ્યું છે તે માટે આ બન્નેને છોડીને નિર્મળ અને અત્યન્ત શુદ્ધ એવો ક્ષાયિક ભાવ જ આદરવા જેવો છે. તે માર્ગે જ મારો વિકાસ થશે. આવું આ જીવ પોતે જ પોતાનો કાળ પાકવાથી આપો આપ સમજે છે અને પાપ તથા પુણ્ય આ બન્નેના સંચયને ખાલી કરીને ક્ષાયિક ભાવમાં આગળ વધે છે. II૭૩-૭૪॥
તીન ભુવનમેં દેખીએ સહૂ, પુદ્ગલકા વ્યવહાર । પુદ્ગલ વિણ કોઉ સિદ્ધરૂપમેં, દરસત નહિ વિકાર ૭૫॥
સંતો
પુદ્ગલ ફુંકે મહેલ માલીયે, પુદ્ગલ ફુંકી સેજ । પુદ્ગલ પિંડ નારકો તેથી, સુખ વિલસત ધરી હેજ ।।૭૬॥
સંતો
ગાથાર્થ : ત્રણે ભુવનમાં તમે જોશો તો બધા જ વ્યવહારો પુદ્ગલ દ્રવ્યના જ લેવડ-દેવડના દેખાશે. સિદ્ધિપદમાં પધારેલ સિદ્ધ જીવોમાં પુદ્ગલ દ્રવ્યની લેવડ-દેવડ કંઈ નહિ હોવાથી તે પુદ્ગલ દ્રવ્ય વિના સિદ્ધ જીવોમાં બીજા કોઈ વિકારો થતા જ નથી. હોતા જ નથી. મોટા મોટા મહેલો પણ પુદ્ગલના જ બને છે. ઉંચા ઉંચા માળીયાં પણ પુદગલ દ્રવ્યનાં જ હોય છે. સુખકારી શય્યા (બેઠક, ઉઘવાની પથારી) પણ પુદ્ગલ દ્રવ્યની જ હોય છે. વૈક્રિય વર્ગણાનાં પુદ્ગલોના પિંડાત્મક શરીરવાળા નારકીના જીવો પણ હૈયામાં હેત (પ્રેમ) ધારણ
